ΔΙΟΝΥΣΗ ΛΟΤΣΑΡΗ
-ΝΟΣΤΑΓΙΕς- π¨ΟΊΗΣΗ
Διαβάζοντας
τα στιχουργήματα του φίλου Διονύση Λοτσάρη θυμήθηκα το γράμμα του Πάπα Ινοκέντιου (1600) προς τους ποιητές
που γράφει : Όσο υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν ποίηση ο κόσμος δεν τελειώνει !
Περί τα 80
ποιήματα της καρδιάς. Το επισημαίνω γιατί διαβάζοντάς τα νοιώθεις τον άνθρωπο
που γράφει όπως ακριβώς τα νοιώθει όπως
έχει την ανάγκη να ανοίξει την ψυχή του και να γράψει αυτό που τον συγκίνησε,
που τον έκανε να σταθεί να παρατηρήσει, να κρίνει να κάνει και τους άλλους να
το προσέξουν .
Είναι το
προτέρημα όσων δεν ασχολούνται συστηματικά με την ποίηση και επομένως βρίσκονται μακριά από τα ποιητικά
φτιασιδώματα με τους συμβολισμούς, τις μεταφορές, τις αλληγορίες και τα
άλλα γνωστά ποιητικά σχήματα που τις
περισσότερες φορές παύουν να αποτελούν
τη φωνή της
Καρδιάς ή του συναισθηματικού κόσμου. Παύουν να είναι γνήσια. Τα γράφω για να υπογραμμίσω πως ο Διονύσης Λοτσάρης είναι αληθινός. Είναι αγνός κι αυτό είναι που
συγκινεί και δίνει ομορφιά στα ποιήματά του. Νοιώθεις τον άνθρωπο που λέει αυτό
που πραγματικά τον συγκίνησε κι αυτό είναι δίνει αξία στην όλη ποιητική του
συλλογή που τιτλοφορεί «Νοσταλγίες»
Στα πρώτα του
ποιήματα η πατρίδα. Ο τόπος με την ιστορία του και τις μνήμες μιας ηρωικής
γενιάς που κάποιοι από μας προλάβαμε να ακούσουμε ή να διαβάσουμε για να
νοιώσουμε αυτό που λέμε Ελλάδα. «Του ήλιου
άναψε το φως /πυρσό που ταξιδεύει/ πάει στα πέρατα της γης/ πολιτισμούς
λαξεύει (Ολυμπιακό φως σελ 1)
Τον
δονεί μια νοσταλγία για τη νιότη όπως
όλοι μας που καταφέραμε να φτάσουμε σε κάποια ηλικία κι από εκεί γυρίζοντας
πίσω την ταινία να αναπολήσουμε … «Μια νύχτα
καλοκαιρινή/ αστεροφωτισμένη / ήσυχη μαγευτική/ μια νύχτα ησυχασμένη…»(Παράπονο
σελ 22 ή το ωραιότατο « Τις νύχτες με
τις σιγαλιές/γυρνούσαμε στις φτωχογειτονιές/και
τραγουδούσαμε στα γνώριμα δρομάκια/
χωρίς ευθύνες και φαρμάκια…»σελ 59 ή ακόμη (η ομορφιά της νιότης) στη σελ 27.
Η στιχουργική
του ακολουθώντας την παλιά σχολή με την
ομοιοκαταληξία και την ευθύτητα του λόγου
δείχνει τον άνθρωπο που έχει μέσα του την αρμονία του μέτρου και που
τηρεί αυστηρά τον κανόνα της μετρικής.
Συνολικά κρίνοντας
την πρώτη του αυτή συλλογή εντυπωσιάζεται ο αναγνώστης από το εύρος της θεματολογίας
του που δείχνει αν μη τι άλλο τον πλούσιο συναισθηματικό του κόσμο
.Πατριδολατρία – φυσιολατρισμός- εικονοπλασία όλα με κάποιον νοσταλγικό τόνο
που δικαιώνει άλλωστε και τον τίτλο της συλλογής. «Νοσταλγίες» π.χ
Για παράδειγμα
(το Γυφτάκι, ξερίζωτο δεντρί, της μοίρας το απομεινάρι κ.α) διαπνέεται από μια
νοσταλγία για το χθες ( Αν είχα δεύτερη ζωή, το χθες,
μετανάστης, το ριζικό μας κ.α) που εκφράζεται σε ζεστούς στίχους γεμάτους ομορφιά και από ένα άκρατο
και νοσταλγικό φυσιολατρισμό που του δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσει εξαίσιες εικόνες ,όπως :Η Λίμνη: Κι όπως ο
ήλιος τα χτυπά/κι ο αγέρας τα σαλεύει/
μοιάζει με θάλασσα πλατιά/ η θέα σε μαγεύει….Σ` αιχμαλωτίζει τα μυαλά/, η τόσο
ήρεμη ομορφιά/ π` έχει η λίμνη η
χρυσαφιά /κι η πρασινάδα του πευκιά ) στη σελ 78 κι ακόμη ένα από τα πολλά που δίνουν
ενδιαφέρον στη συλλογή το Διονύση Λοτσάρη που μοιάζει κραυγή εκ των ένδον.. «ΚΙ
όταν στ βρύση βρέθηκα/ και τη δροσιά ης γεύτηκα/ Θεέ μου γιατί τις ομορφιές /
τις έχεις σε βουνοκορφές (Του βουνού η βρύση) σελ 67
Τελικά
δικαιώνεται ο Νικηφόρος Βρεττάκος που γράφει
κάπου «Αν δε μου 'δινες την ποίηση, Κύριε,/ δε θα 'χα τίποτα
για να ζήσω…!!!
Να λοιπόν που
οι άνθρωποι που έζησαν τη ζωή στις διάφορες μορφές της, γνωρίζοντας τα στραβά
και τα ανάποδά μπορούν σε κάποια στιγμή να κοιτάξουν πίσω και χωρίζοντας το
αγριολούλουδο από τα αγριόχορτα να δουν την ομορφιά και να εξομολογηθούν με
κάποιους στίχους αυτό που έχει πει ο Μένανδρος «ως χαρίεν εστ` άνθρωπος αν άνθρωπος
η »
Ο Διονύσης Λοτσάρης μια έκπληξη ευχάριστη στην ποίηση
αξίζει να διαβαστεί η συλλογή του «Νοσταλγίες» για τον κυριότερο λόγο ότι είναι
αγνός και αληθινός. Μεγάλο προτέρημα για όσους γράφουν
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Νοέμβρης 2020 -Πατρα
Υπάρχει και στο διαδίκτυο fileas-kriseis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου