ΣΧΙΛΙΑΖΟΝΤΑς -ΠΟΙΗΣΗ

 

      ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

-         Ποίηση -

      ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ

     Ο έρωτας  στην ιδανική του μορφή που εξουσιάζει  την ποιητική έμπνευση  και εξομολογείται  εκ βαθέων «Να καταδικάσω το κορμί μου /σε αιώνια πάλη με την ηδονή/ σαν μοναχό σε όρκο αγνότητος /για να σε έχω ολότελα δική μου μια μέρα». Ο λυρισμός ξεφεύγοντας από τα συνήθη μέτρα απογειώνεται θεοποιώντας το  έρωτα.  

   Ο ποιητής δονείται ολόκληρος από την παρουσία του ιδανικού που απογειώνει την ύπαρξή του σε μια αναζήτηση,  της πέρα από τις συμβάσεις  ερωτικού υποκειμένου, ώστε να αναληφθεί σε αιώνια αναζήτηση «Δωστε μου χώρο τη γη να κινήσω / στους τόπους κρυφών ιερών για να βρω  / τους ουρανούς στους θεούς να  ζητήσω/και τα μάτια της τα γλαυκά να θωρώ.

   Θητεύει με την ίδια άνεση και τον ομοιοκατάληκτο στίχο και τον ελεύθερο κρατώντας ωστόσο μιαν εσωτερική αρμονία που δίνει ροή  στον στίχο και κρατά τη συναισθηματική φόρτιση σε επίπεδα  που  άλλοτε μονοπωλούσε η ποίηση της Αθηναϊκής σχολής.  

   Σε πρώτο πρόσωπο η ποίηση του Γιώργου Μαργαρίτη  έχει ένα τόνο αλλού εξομολογητικό  ( Δε φοβάμαι να σου εξομολογηθώ / να με ακούσει ο άγριος άνεμος…) κι αλλού (Κι ο λυγμός μου / που γεννήθηκε άχρονος / έσμιξε με την ηδονή των σωμάτων/ωδή στον έρωτα ) φτάνει στα άκρα του λυρισμού μέσα σε ένα εξιδανικευμένο  ερωτικό παραλήρημα.( να θέσω τις τροχιές  των πλανητών/ σε άλλο χωρόχρονο/μοναχά για τα μάτια σου/ .Να οριοθετήσω τα αφηνιασμένα κύματα/να  σχηματίσουν / την αγκαλιά  μας.

   Έχεις την αίσθηση διαβάζοντας την ποίηση του Γιώργου Μαργαρίτη που δεν είναι πρωτολειακή –αν δεν απατώμαι είναι η τρίτη ποιητική του συλλογή-πως ζεις σε μιαν άλλη εποχή που ο έρωτας όσο κι αν διαχρονικός  και πάντα  επίμονος στη σχέση των δύο φύλων δονούσε τις καρδιές  με τρόπο που - σε μια παρομοίωση-μόνο οι χαλκομανίες  στην προ πολέμου εποχή απεικόνιζαν  με ένα βέλος που τρύπαγε τις καρδιές.

    Ο αναγνώστης σύρεται να βρεθεί  σε ένα άλλο έξτρα ρομαντικό πεδίο  καθώς  στίχοι όπως οι ακόλουθοι  τον απογειώνουν : Απόψε το φεγγάρι δάκρυσε/ έγινε ποίημα σε ταξίδι μακρινό….

  Ομολογώ πως εθισμένος στη σύγχρονη ποιητική έκφραση με τους συμβολισμούς , τις αλληγορίας, τα υπονοούμενα και τις μεταφορές  που σε καθηλώνουν στην πεζότητα  της καθημερινότητας αισθάνθηκα σα να ζω μιαν άλλη εποχή , τότε που η ποίηση δημιουργούσε συναισθηματική φόρτιση και όχι λίγες φορές μέσα από αναπολήσεις και νοσταλγίες ένοιωθες να σε πλημμυρίζει η συγκίνηση για αυτό που έχασες  ή που  έζησες ή που ζει εδώ ο ποιητής, ο Γιώργος Μαργαρίτης.

  Εξ άλλου το πλούσιο λεκτικό  θησαυροφυλάκιο που διαθέτει τον βοηθάει ώστε η εικονοπλασία των στίχων να  αμιλλάται  την νοηματική πληρότητα -Να περπατήσω στων ξωτικών τις ιερές ατραπούς στα λιθόχτιστα  κι έρημα χαλάσματα αρχαίων ναών , στις ρεματιές  και στους καταρράκτες των ορεινών περασμάτων –

   Είναι παρήγορο ότι οι νέοι γράφουν ποίηση κι αυτό είναι ίσως το αντίδοτο στην καταφορά και την πεζότητα της εποχής Θα περιμένουμε λοιπόν την επόμενη ποιητική του συλλογή που θα τον εδραιώσει στον κύκλο των νέων ποιητών.

      Σταύρος Ιντζεγιάννης

        Νοέμβρης 2020

ΓΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ