σχόλιο στις ποιητικές συλλογές Ζαφειρατου

 

                    ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ

 

ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΊ.

ΓΙΩΡΓΟΣ  ΖΑΦΕΙΡΑΤΟς

 

  Κεφαλλονίτες αεί ποιητές , ο Γιώργος Ζαφειράτος κάτι παραπάνω .Την άποψη  την επιβεβαιώνει η ποίηση του Γιώργου Ζαφειράτου για τον οποίο πρέπει να συμπληρώσω και το αεί έφηβος

  Έξη χρόνια , έξη συλλογές και έχω ήδη άλλες τόσες –ίσως και περισσότερες-χάνω τον αριθμό .Ο άνθρωπος γεννήθηκε  για να τραγουδά, να ψέλνει, να ποιεί. Τουτέστιν να γράφει ποίηση ερμηνεύοντας τη λέξη δημιουργός. Γιατί ο Γιώργος Ζαφειράτος δεν είναι ποιητής. Είναι δημιουργός .

   Τον εμπνέουν το κάθε τι της δημιουργίας από μια

« βαρκούλα σε μιαν άκρη ξεχασμένη» μέχρι «ένας αητός περήφανος με νάζι και καμάρι»  (Τριαντάφυλλα κι αγκάθια) μέχρι τα σατιρικά που σα γνήσιος Κεφαλλονίτης  τα υπηρετεί χωρίς να χαρίζεται- καλοπροαίρετα πάντα- σε φίλους και γνωστούς «δε σου μοιασα βλακόμουτρο / ποτέ δεν έκλεψα εγώ /δεν είναι μες στο αίμα μου /μήπως χρειάζεσαι γιατρό»

  Βέβαια μέσα σ` αυτόν τον ποταμό από στίχους  άλλους αφιερωμένους –συχνά σε συγγενείς και φίλους-δε δυσκολεύεσαι να δεις τον άνθρωπο με τις ευαισθησίες του, με την αίσθηση του μετρικού τόνου μέσα του και την παρατηρητικότητά του.

  Γράφει στη συλλογή «Κήπος χρωμάτων»  που είναι και η πιο μελωδική – θα έλεγα τρυφερή .  «Μέθυσε η καρδιά  απ το κελάηδημα του σπίνου/ κι απ του κήπου τη γωνιά την ευωδιά του κρίνου»  

 Εδώ 55 ποιήματα σε ένα λυρικό μοτίβο με όλες τις  αντιρρήσεις  που μπορεί να έχει ο σχολιαστής  για το ότι ανακατέβει λυρισμό , τρυφεράδα , θέματα της καρδιάς  φυσιολατρισμό-  με τη σάτιρα που του κατεβάζει το επίπεδο στην ίδια συλλογή .Γιατί;

 Παρ` όλα αυτά, προσωπικά, πιστεύω πω είναι από τις  πιο καλές του συλλογές Να για του λόγου το αληθές:

Άγγελε πάρε στα φτερά σου /την παιδική αγνή ψυχή μου/Αγκάλιασέ με στοργικά/ γίνε προστάτης και σκεπή μου..»

  Το 2018 ξεχειλίζοντας  από ευαισθησία γράφει « τα φτερά της νιότης»όπου ο κάθε στίχος  είναι μια αποκάλυψη λυρισμού  και ψυχικής ανάτασης. « ανθός τα ξέπλεκα μαλλιά/ κι η βλεφαρίδα χάρη /ζεστή την βαρυχειμωνιά , δροσιά τον αλωνάρη…»

 Δεν είναι να απορείς πως τόσο απόθεμα  αγάπης μετουσιώνεται σε στίχους. Γνήσιος πνευματικός άνθρωπος από τους λίγους που απόμειναν να γεμίζουν ανθρωπιά και τρυφεράδα τον  μικρό μας περίγυρο συγκινείται από το κάθε τι που υπάρχει γύρω του και ο εσωτερικός του κόσμος  στέκει θαυμάζει και υμνεί. « αν σε κήπους ανθισμένους  πλανηθείς χαρά μου απόψε/και τις έγνοιες τους καημούς προσπαθείς να θυμηθείς/ τα ακριβότερα λουλούδια πάρε διάλεξε και κόψε/περιμένω να τα φέρεις μοναχά μην πληγωθείς» κι ακόμη ο αθεράπευτα ερωτικός Κεφαλλονίτης γνήσιο παιδί αυτού του παράξενου τόπου των ποιητών γράφει παιζογελώντας Στη σελ 44.

 «Σαϊτες τα ματακια σου ρόδινα τα χειλάκια σου /τα ματάκια σαϊτιές τα χειλάκια  λιχουδιές .

  Είναι δύσκολο να κρίνεις ή έστω να σχολιάσεις κάποιες συλλογές που έρχονται  μαζεμένες

Ξεχωρίζω για την ιδιαιτερότητα του ένα πεζό αφιέρωμα στον Αλέκο Αινιάν τον γνήσιο χορωδό , όπου κάποια ξεσπάσματα συγκινούν για τι είναι γραμμένα de profoundis.

Εξ άλλου μαέστρος ο ίδιος  την αισθάνεται σαν τρόπο ζωής. Σαν φως και οδηγό , σαν ζείδωρο ύδωρ. Γράφει : Χορωδία μου λαχτάρα μου-χορωδία μου αστείρευτη πηγή  της χαράς και της λύπης-χορωδία μου αστρο φωτεινό, ανταριασμένε ουρανέ, μάγισσα-χορωδία μου ανάσα μου πολυαγαπημένη-  χορωδία μου μαγεμένη Ανατολή- χορωδία μου ατίθασο αίμα των προγόνων μου.

Σε τραγούδησα σε όλα μου τα δύσκολα χρόνια και περίμενα πότε ν ανθίσεις .Σ έψαχνα  στην ηχώ που `βγαινε από την ανασα μου….»

 Μόλις δυο χρόνια πριν το 2019 η αγωνία του για τον άνθρωπο, για τον αισθητό κόσμο γύρω του, για τη ζωή με τις ποικίλες εκφάνσεις της, ξεσπάει στον αγαπημένο του τρόπο, τον μόνο που τον εκφράζει τόσο ζωντανά, τόσο απόλυτα που λες και γεννήθηκε γι αυτό .Γίνεται σκοπός και τρόπος ζωής. Γιατί ναι ο   Γιώργος Ζαφειράτος γεννήθηκε ποιητής. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις τον άνθρωπο που συγκινείται από ένα τριαντάφυλλο, μια Δύση, ένα γλυκοχάραμα μα πιο πολύ

 από την ίδια τη ζωή. Από όλα αυτά τα οποία μοιάζουν ασήμαντα  για άλλους που περνούν δίπλα τους  χωρίς να τα προσέξουν « Ένα κυπαρίσσι γέρνει, προς το χώμα και βογγάει /Βλέπει να τελειώνει ο χρόνος, το αισθάνεται πονάει ..

 Ανθρωποκεντρική στο σύνολό της η ποιητική του διαδρομή με αξιοπρόσεκτο ότι τοποθετεί τον άνθρωπο μέσα στη φύση ως μέρος της  και όχι ανεξάρτητα από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και κινείται. Αυτό τον παρακινεί ως χρέος του- όχι ως χρέος του , λάθος –αλλά ως μέρος της αγάπης του. Γι αυτό άλλωστε και οι πολλές αφιερώσεις που κοσμούν τα όσα κατά καιρούς ποιητικά του κείμενα.

  Χαρακτηριστικό επίσης που το υπογραμμίζω  θαυμάζοντάς τον η αισιοδοξία του. Σε μια ηλικία που πολλοί έχουμε καταθέσει τα όπλα –εδώ την πένα όπλο του πνευματικού ανθρώπου- αυτός εξακολουθεί να βρίσκεται στις πρώτες γραμμές .Εύγε αεί ποιητή μου !

Σταύρος Ιντζεγιάννης