patra palas

 

 

 

ΠΛΑΤΩΝ

 

   Με τον  Αλέξανδρο Πλάτων Δέλτα είχαμε γνωριστεί πριν από τα χρόνια της πανδημίας με μεσάζοντα το face book όπου έγραφα τότε και αρκετές φορές ο Αλέξανδρος τα σχολίαζε θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία. Πάντως ήταν  μια γνωριμία όπου κοινός τόπος ήταν η ποίηση. Έγραφε γαρ όπως κι εγώ. Κουσούρι κι αυτό μου.

 

 Ήδη πριν λίγες ημέρες «έδοξε τύχη αγαθή» καθώς λέγανε οι γεννήτορες και ξαναβρεθήκαμε πάλι μέσα από τα ποιητικά κείμενα. Η καλοσύνη του προέδρου της Εταιρείας λογοτεχνών  Ν/Δ Ελλάδος , του φίλου Λεωνίδα Μαργαρίτη που τον είχαν ως ομιλητή με  κάλεσε να συμμετάσχω στην παρουσίαση του Αλέξανδρου που διοργάνωνε τιμητικά η Εταιρεία Νέων καλλιτεχνών δεδομένου ότι ο ποιητής είναι μέλος της-ως εικαστικός. Μια πλευρά του που παντελώς αγνοούσα. Έτσι βρίσκομαι εδώ σήμερα ως καλεσμένος του …καλεσμένου και φυσικά με τη συγκατάθεση των διοργανωτών του τιμώμενου ποιητή  και της αξιαγάπητης φίλης κ Έφης Αναλυτή

 

  Ερέθισμα, μία από τις επτά ποιητικές συλλογές που έχει εκδώσει ο Αλέξανδρος με τον τίτλο «Χορεύοντας με τον έρωτα»και η οποία έχει εκδοθεί καθώς διαβάζω το 2005 .Τίτλος και χαρακτηριστικός και ερεθιστικός συνάμα , αλλά κυρίως τίτλος αποκαλυπτικός της προσωπικότητας του ποιητή δεδομένου ότι η ποίηση λειτουργεί εξομολογητικά και ο ποιητής όσο και να θέλει να κρυφτεί αποκαλύπτεται. Η ποιητική έμπνευση, το ποιητικό ερέθισμα εδράζεται στην ευαισθησία  του ποιητή , μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που δονεί  τις λεπτότερες  χορδές της ιδιοσυγκρασίας του. Η ψυχική του ανάταση ενεργοποιείται από την οπτική, την νοητική, τη συγκινησιακή φόρτιση μέσα στον χώρο .είτε αυτός είναι πραγματικός , είτε φανταστικός.

1.     

Εξ άλλου ο τίτλος της συλλογής χορεύοντας με τον έρωτα προδιαθέτει το αναγνώστη ότι πρόκειται για μια συλλογή με ρυθμό , με πλησίασμα των σωμάτων, με  κάποιον αισθησιασμό  αυτών που γεννά  ο χορός όταν τα σώματα πλησιάζουν –ακουμπούν-ακκίζονται και αγγίζονται στο  ρυθμικά στροβίλισμα του χορού με τον έρωτα

  

Τη συλλογή  διατρέχει από αρχής μέχρι τέλους ο έρωτας. Ένας έρωτας ιδανικοποιημένος που αγιοποιεί και αγιοποιείται ταυτόχρονα από το ίδιο το θεματικό ερέθισμα. Αλλού φανερός, αλλού άδηλος υφέρπων ή υπογραμμίζοντας καταστάσεις  ,μιας έντονης συνεύρεσης που όμως ο λυρισμός η αισθητική του ήχου η σύζευξη των λέξεων  αλλά και ο γενικότερος τρόπος της παραγραφοποίησης  δημιουργεί μιαν ατμόσφαιρα λεκτικής και εκφραστικής αρμονίας.

   

    Η συλλογή ανοίγει με τον «διχασμό» ένα  πολύστιχο ποιητικό ξέσπασμα  (250 στίχοι) σε ελεύθερο στίχο με τη νεώτερη ελληνική –τραγική-στιγμή της αδελφοκτόνας πάλης ιστορημένης με μια λεκτική ωραιοποίηση όπου με ένα πρωτοφανή πλούτος λέξεων  προσπαθεί να αγιοποιήση το  αιματοβαμμένο  ένδυμα .Γράφει :  «Το μίσος που μαστιγώνει τις ψυχές  / και το αίμα ν` αλλάζει βάρδια / και στρατόπεδο κατά πως βολεύει  το θάνατο …»  εικόνα της οποίας αντιστρέφει τη φρίκη με τη γέννησή του .Μια στιγμή ειρηνικού και ευφρόσυνη ερχομού, δηλονότι τη γέννησή του,  με την οποία αρχίζει την προσωπική του βιωματική μαζί και   ερωτική  ιστορία τοποθετημένη στο πλαίσιο των αρχών που διδάχτηκε           

 

  Γράφει Στο «Ηλιοβασίλεμα»: Τον έρωτα / τον πρωτογνώρισα / στο καθάριο λευκό  /κι αργότερα τον συναπάντησα  στο βαθύ κόκκινο  / Και στην αναζήτηση του έρωτα ταξίδεψα και περ` απ` το άπειρο εκεί που το βασίλειό της έχει υφάνει η φαντασία και όπου είναι φανερή η εικαστική του ενασχόληση.

 

   Έντονο το λυρικό στοιχείο εξιδανικεύει τα πάντα:   

Κύματα πάθους γευτήκαμε /την αγάπη μοιραστήκαμε /τη ζωή μας ζήσαμε/ στον έρωτα μεθύσαμε.(είναι τα  σκονισμένα  δώρα) Δυστυχώς δεν υπάρχει σελιδοποιητική αρίθμηση που θα διευκόλυνε τον αναγνώστη να αξιολογήσει το σχόλιο

 

¨Όπως θα παρατηρήσει ο αναγνώστης αλλού  ο στίχος ακολουθεί την ακαδημαϊκή ομοιοκαταληξία κι αλλού τον ελεύθερο στίχο που όμως διατηρεί έναν εσωτερικό ρυθμό, ο οποίος συντελεί στην ροή του ποιητικού κειμένου και μεταφέρει  τη νοηματική πληρότητα απαλλαγμένη από δυσνόητους εκφραστικούς τρόπους  και χωρίς να διασπά τη θεματική ενότητα και πάντα με πιστότητα στη χρονική  κατάταξη.

 

 Ο έρωτας κυρίαρχο θέμα αντλεί την υπαρξιακή του υπόσταση μεταξύ συνεύρεσης και πλατωνικής  επαφής  .

  « Υποσχέσου μου ότι δε θα με πονέσεις μου είπες /  Ο έρως από μόνος του δεν πονάει/  Μόνο η καρδιά πονάει / σου αποκρίθηκα. Κι έτσι απλά από παρθένα νύμφη του ήλιου  έγινες γυναίκα.

 

   Αυτό το σεξουαλικό στοιχείο έντονο κάποιες φορές, τολμηρά ρεαλιστικό , ντυμένο με τον μανδύα της συνηθισμένης του  καλλιέπειας , υπάρχει θυμίζοντας εκείνα τα περίφημα «Μπάλο ιν μάσκερα» όπου οι καλεσμένοι είναι μεταμφιεσμένοι  χωρίς και να κρύβονται !Δείτε για παράδειγμα στην «Εσπερινή Υμνωδία» : Στο σύνορο που χωρίζει τους δύο κόσμους / το Άρεν από το Θήλυ / μαίνεται αιώνιος πόλεμος /. Αλλά δεν είναι πόλεμος / Μεταξύ των δύο κόσμων υπάρχει μίσος…

  Κάποτε χαμογελώντας  το θήλυ / οπισθοχωρεί ξανά /  και το Άρρεν καταλαμβάνει το σύνορο/ Όμως το θήλυ  αναγεννιέται  γυναίκα και βρέφος / κι ανακαταλαμβάνει  το σύνορο /  Κι έτσι ξανά αρχίζει ο πόλεμος.

 

 Υπάρχει εδώ  ένας εκφραστικός εξπρεσιονισμός απότοκος και της εικαστικής του οπτικής,  όπου στους πίνακες που συμπληρώνουν την ποιητική του συλλογή / παρατηρεί κανείς μια εναλλαγή μεταξύ ακαδημαϊσμού και ενός άδηλου μα ωστόσο υπαρκτού εξπρεσιονισμού , μ`όλο που - μοιραία βέβαια-η  κακή εκτύπωση των εικόνων δεν βοηθά τη σωστή τοποθέτηση του παρατηρητή ή του σχολιαστή.    

 

    Γραφει: Οι γονεις και οι δάσκαλοι/ την ψυχή μου καλλιέργησαν ελληνική/ θεοί Ολύμπιοι / αντάμα με τα

κάλαντα και με τα κόκκινα αυγά του Πάσχα…»

 

   Εξ άλλου μια ευχαριστήρια της μάνας του –ίσως και γενικότερα  της μάνας-  που την υμνεί με όλη τη δύναμη που μπορεί να περιέχουν οι έννοιες και οι λέξεις  σε ένα πολύστιχο -περίπου 165  στίχοι-ποίημα ποταμό.

 Γράφει :Κι ετσι γονατιστός  τα ακροδαχτυλα σου θα φιλήσω / για τη σοφία των λόγων σου/ και πάλι θα μιλήσω/  φόρος  αγάπης σε σένα μάνα…    

 

 Σε μια γενικότερη τοποθέτηση η συλλογή «χορεύοντας με τον έρωτα» στηρίζεται και εκφράζεται με ένα λυρισμό στον οποίο είναι φανερό το λεκτικό του θησαυροφυλάκιο από όπου αντλεί πολύτιμα και ποικιλότροπα  σχήματα με τα οποία συνθέτει ολοκληρωμένες  εικόνες αλλού ρομαντικές  / αλλού φωτογραφικές /αλλού τολμηρές  μα πάντα καθαρές περιγραφικά μιας ενατένισης ή ενός στιγμιαίου εντυπωσιακού περιστατικού ή πιο πολύ μιας ψυχολογικής  του βίωσης. 

  Ο τρόπο με τον  οποίο υλοποιεί το άϋλο και εικονογραφεί λεκτικά τη φαντασίωσή του ή το ξάφνιασμά του φανερώνει την εικαστική του άποψη . 

 

 Πλούσια η θεματική του γκάμα ξεφεύγει από ένα ερέθισμα σε συγκεκριμένες κατστάσεις. Λόγου Χάρη  

 Ένα σπίτι άδειο (καθρέφτες γυαλιά σπασμένα / κι εγώ μόνος σκεφτομ` εσένα/εσένα που με τσάκισες / και την καρδιά μου ράγισες)  - ακόμη μια προδομένη αγάπη- μια ερωτική τρέλα - η κόρη των κυμάτων- ανατολικά ης θλίψης( Το βλέμμα φευγάτο πάει / ψηλά στον ήλιο που/το πορφυρό του φορώντας/  νωχελικά στην αγκαλιά/της θάλασσας βυθίζεται) - το τρίτο φεγγάρι- ραγισμένα αισθήματα- η ακτή του έρωτα και άλλα

 

Κι ακόμη κάποιες επώνυμες αναμνήσεις που γενοβολούν ποιητικά ερεθίσματα όπως   ανάμεσα σε άλλα :

Η Εύα- η Μαρία και η άλλη- η Πατρίτσια- η Καρολάιν – Ζαν Μαρί -η ρωσίδα μπαλαρίνα- η μικρή γιαπωνέζα -Φερνάντα Μαρία (Με του έρωτα το κόκκινο τριαντάφυλλο στο στήθος ….με το γάλα τα μ στο στόμα ακόμη  / και το χνώτο της γης στα μάτια στο σύννεφο επάνω ταξιδεύεις / γλυκιά και τρυφερή Φερνάντα –Μαρία)

 

   Ο επίλογος  κλείνει με  την «Εσπερινή  Υμνωδία» μια  περιήγηση ποιητικό δοξολόγημα της Ελληνικής ιστορίας –και της παράδοσης με έναν λυρικό χείμαρρο από την ιστορική του μνήμης σε πάνω από 250  στίχους που αποτελούν ένα ολοκληρωμένο ιστόρημα –δοξαστικό της Ελλάδος .

 

  Γράφει « Αγιασμένο εστί το  πελαγίσιο άρωμα/ της αλμύρας και των ψαράδων/ Μια σπιθαμή χώρος  στο χάρτη / η Ελλάδα/και  τα νησιά λευκοντυμένα/ περιμένουν τον έρωτα  τα  καλοκαίρια…»…..

Αγιασμένο  εστί το σύννεφο που έγινε βροχή το χινόπωρο και ο καρπός της ελιάς  ….Το λάλημα της φλογέρας του ποιμένα /  τα χορικά των πτηνών ο που τα συνθέτει η μέρα / στο ανοικτό θέατρο της υπαίθρου…

…Αγιασμένο εστί το πρώτο του έρωτα σκίρτημα και το πρώτο δάκρυ

 

Αγιασμένο εστί το χέρι του ποιητή και ο λυρικός συμπυκνωμένος λόγος  των στίχων. Χνάρια που μένουν  φάροι και οδηγοί μέσα  στον χρόνο , για να φωτίζουν τους δρόμους της ιστορίας νυν και αεί.

 Στα ημαρτημένα του βέβαια η έλλειψη αρίθμηση των σελίδων και ο πίνακας περιεχομένων που θα διευκόλυνε τον αναγνώστη  χωρίς αυτό να βαραίνει φυσικά την όλη σπουδαιότητα της συλλογής.