Πορεία Ζωής Μαρκόπουλος

 

 

 

    ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ  ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ

       ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ

                                Πάτρα 2021

 

   Κυκλοφόρησε προ μηνών και ήδη συζητείται το καινούργιο πόνημα ( δεύτερο μετά το ιδιαίτερα ενδιαφέρον  πρώτο: Ανάλεκτα) του κ Δημητρίου Μαρκόπουλου. Ίσως σπάνια η εικόνα του εξωφύλλου, ο τίτλος και το περιεχόμενο αποτελούν το ένα τόσο σπάνια συμπλήρωμα του άλλου. Φανερό από τον τίτλο αλλά και από την εικόνα ότι πρόκειται για κείμενο  βιωματικό που ιστορεί –αφηγείται- τον κύκλο μιας ζωής. Της  ζωής του αφηγητή και της πορείας του μέσα στον χρόνο.

    Η χαρισματική γραφή  απορροφά  τον  ενδιαφέρον του αναγνώστη σχετικά και απαλείφει- θα έλεγα αποκαθιστά- το μειονέκτημα του προσωπικού  κειμένου, όπου το «εγώ» κυριαρχεί  από αρχής μέχρι τέλους , καθώς είναι φανερά τα  μεγάλα  πλεονεκτήματα του όλου.

  Πρώτον: Η γραφή έχει το χάρισμα της άνετης αφήγησης  που κάνει τον αναγνώστη να διαβάζει  τη μια σελίδα μετά την άλλη ασταμάτητα άλλοτε με  ένα χαμόγελο ιλαρότητας και άλλοτε με ένα δάκρυ, καθώς το κείμενο έχει μια μοναδική ροή. Η ζωή του αφηγητή  δεν έχει μια στατική μορφή αλλά το ένα επεισόδιο  προάγει σε ένα άλλο.- υπερπηδώντας εμπόδια. Θα μπορούσε να γίνει τηλεοπτικό επεισόδιο.

 Είναι άκρως παραστατική  η εικόνα που δίνει ο αφηγητής σχετικά με το ρόλο που παίζει ο δάσκαλος -πιο σωστά που έπαιζε ο δάσκαλος εκείνη την εποχή που δεν υπήρχε ο τρόπος της άμεσης επικοινωνίας-  στα χωριά. Ας μη κρυβόμαστε, ο δάσκαλος αποτελούσε και αποτελεί αμελητέα παιδαγωγική βαθμίδα  στην  εκπαιδευτική κλίμακα για την ελληνική πραγματικότητα. Ιδιαίτερα  στα απομακρυσμένα  χωριά όπου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και των ανέσεων ο δάσκαλος – ο δασκαλάκος ναι- καλείται να διαμορφώσει τον αυριανό πολίτη και είναι αυτός που θα κάνει το παιδί –αυτό το ζυμάρι που έχει στα χέρια του-να αγαπήσει ή να μισήσει το σχολείο και τα γράμματα .Τη μόρφωση  γενικότερα.

   Ο δάσκαλος μαζί με τον παπά και τον πρόεδρο του

χωριού ήταν οι αρχές του τόπου και συχνά ο δάσκαλος δε δίδασκε μόνο τα παιδιά, αλλά και ολόκληρο το χωριό      

  Δεύτερο : Έχει τον τρόπο η γραφή κ Μαρκόπουλου να οδηγεί τον αναγνώστη σε μιαν άδηλη αλλ` ωστόσο υπαρκτή αναγωγή  από το εγώ στο εμείς  ή πιο σωστά από το εγώ του αφηγητή στο εγώ του αναγνώστη.

  Πράγματι, η ανάγνωση οδηγεί συχνά σε μιαν αθέλητη   αλλαγή των ρόλων. Αυτός έτσι. Εγώ τι θα έκανα; Μήπως είναι κάπως υπερβολική  αυτοπεποίθηση  «Οι Λαπαναγοί  αντί των Καλαβρύτων;» ή τάχα η διάθεση « να επιβάλλω  μια δική μου μορφή εκπαίδευσης εφαρμόζοντας  στην πράξη τα όσα σπούδασα;» ή τα όσα πρέπουν στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

 Τρίτον ίσως και σπουδαιότερο. Η «πορεία ζωής» όπως την καταγράφει ο κ Μαρκόπουλος  αποδεικνύει  στην πράξη αυτό που τόνιζαν οι Γάλλοι υπαρξιστές=vouloir c`est pouvoir =θέλω άρα μπορώ. Αποδεικνύει τη δύναμη του ανθρώπου -αν άνθρωπος είναι κατά Μένανδρο- που με την ευλογία του Θεού μπορεί να επιτύχει πράγματα που φαινόντανε  ακατόρθωτα.                                Τέταρτο : Ασκεί χωρίς να το προβάλλει και μια μορφή κριτικής για τα κρατούντα και όχι μόνο στην εκπαίδευση, στηλιτεύοντας με τον τρόπο του τα όσα  στραβά και ανάποδα υπήρχαν και –φευ- εξακολουθούν να υπάρχουν  αλλά αυτό θα αποτελούσε μιαν άλλη μορφή ανάλυσης ενδεχομένως  και κριτικής που δεν νομίζω ότι είναι στις προθέσεις του αφηγητή ούτε του σχολιαστή. Είναι ένα βιβλίο που μακάρι να μπορούσε να διαβαστεί από τη διδασκαλική ή την πολιτική μας κοινότητα. Αλλά ας μη ζητάμε  πολλά. Διαβάστε το θα το απολαύσετε όπως το απόλαυσα κι εγώ.

Σταύρος Ιντζεγιάννης                                                     Πάτρα  Δεκέμβρης 2021