Σχολιαζοντας ομορφο όνειρο Χαριταντη

 

 

 

                                                     σχολιο

  ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΟ

     Γιάννη Χαριτάντη

     Διηγήματα  

   10 αφηγήματα-διηγήματα- έρευνα  εσωτερικού χώρου ,  όπου στον άξονα ονειρική κατάσταση αναπτύσσεται ένας άλλοτε μονόλογος  σε μιαν ιδιόμορφη θέση (« αλήθεια  πως μετράει  ο χρόνος στο όνειρο; –Σου το είπα .Στο όνειρο τον χρόνο τον ορίζεις εσύ» Σελ 23 παιχνίδι με το όνειρο )μια θέση μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης  ή διάλογος με το alter ego συχνά και με ένα υποθετικό τρίτο πρόσωπο που αντιπροσωπεύει τον σιωπηλό συνομιλητή ( …πόσο λίγο σε ξέρω…) καθώς και η καθαρά υπαρξιακή –κατά την άποψή μου -  αναπόληση κάποιου παρελθόντος χρόνου

    Προωθημένη γραφή πολύ μπροστά από τη εποχή μας ( παιχνίδι με το όνειρο) που δίνει ένα  ιδιαίτερο ενδιαφέρον στον αναγνώστη αυτόν που ψάχνει μια καινούργια μορφή γραφής να ανανεώνει το κατεστημένο – συχνά  απελπιστικά μονότονο - τόσο θεματικά όσο και από την άποψη της  διατύπωσης.

   Εντυπωσιάζει η σύλληψη μιας αναπόλησης  –συχνά και με τη μεσολάβηση αγαπημένης μνήμης λ.χ  της μάνας-  που αποκαλύπτεται  μέσα από την αναμόχλευση του «τότε» και όπου  η προσθήκη των κειμένων του πανέμορφου  50^ου ψαλμού δίνει ένα μεταφυσικό τόνο στην όλη πρωτοτυπία.(Είναι η αιώρα στη σελ 98) που τη θεωρώ από τα ωραιότερα κείμενα προωθημένης  γραφής .

   Είναι εκπληκτικός ο τρόπος και η διηγηματική –ίσως αφηγηματική- κατάθεση που θα τη χαρακτήριζα με την επίκληση « de profuntis clamavi at te mea praeteritos »  καθώς το παρελθόν χαρακτηρίζεται όχι ως κάτι περασμένο -ανεπίστρεπτο αλλά με μια αγάπη και τρυφερότητα που θυμίζει τις «ιδανικές μορφές  κι αγαπημένες» που γράφει ο Καβάφης  και ανακαλείται ως κύρια συστατικό αναπόσπαστα   συνδεδεμένο με το σήμερα.

   Γενικά  το «όνειρό μου όμορφο» του Γιάννη Χαριτάντη αξίζει να διαβαστεί και να μελετηθεί για την πρωτοτυπία της γραφής του ,  που προσθέτει έναν καινούργιο δρόμο στη γραμματολογία  , αλλά και γιατί ξεχειλίζει από τρυφερότητα  -κάτι που άλλωστε είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του συγγραφέα για όσους τον γνωρίζουμε .Το άλλο είναι η άκρα περιγραφικότητα ( γνώρισμα του πεζογράφου άλλωστε) που σε βάζει στο βάθος  της σκέψης του. Σαν να σκηνοθετεί την εικόνα που θέλει να ζήσεις μαζί του. Γράφει στη σελίδα 35- το ταξίδι- περιγράφοντας τον ρόλο του ονείρου στη ζωή . «Κάπως  έτσι είναι το όνειρό μου πάνω στο καράβι μου. Είναι το  όριο ανάμεσα στην ανακουφιστική ραστώνη της νύχτας και στην επώδυνη σκληρότητα της  πραγματικότητας  της μέρας. Είναι η άλλη ματιά στα πράγματα, αυτή που διστάζει να βγει στο αληθινό φως για να φανερώσει τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες»

 Κι αλλού «Κάποιες στιγμές»σελ73. «Υπερβολές θα μου πεις, αλλά το αλατοπίπερο της ζωής  είναι η υπερβολή , το ρίσκο, ο κίνδυνος, η αληθινή εξομολόγηση, γιατί όλα αυτά είναι η ακτινογραφία της ψυχής .

   Και κάτι ακόμη που όμως κινείται ανάμεσα στο συμφωνώ –διαφωνώ του αναγνώστη: «Μ` αρέσει η αμαρτία της σκέψης γιατί απεχθάνομαι τη λέξη αμαρτία που εγώ τη μεταφράζω ως ανελευθερία»( σ.σ Μα η αμαρτία είναι ακριβώς η ελευθερία ή εναντίωση στην κατεστημένη ηθική ή ό,τι άλλο αποτελεί θέσφατο. Η αμαρτία  αποτελεί μιαν επανάσταση στα κρατούντα. Νομίζω!»  

  Όπως και να έχει-any way που λένε οι νεοέλληνες- το «ονειρό μου όμορφο του Γιαννη Χαριτάντη ( Εκδόσεις Φιλύρα . Αθήνα 2021) αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάθεση στη Νεοελληνική γραμματεία που αξίζει όχι απλώς να διαβαστεί αλλά –προσωπική μου άποψη-να μελετηθεί

Σταύρος Ιντζεγιάννης

sundzeyan@gmail.com

Πάτρα .Δεκέμβρης 2021