ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ-π ΚΥΡΙΛΟΣ

 

       Σύντομο σχόλιο από τον Σταύρο Ιντζεγιαννη

 

       ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ

  Αρχιμανδρίτου π Κυρίλλου Κωστοπούλου

   Dr.Θεολογίας,  Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πάτρων

 

    Κυκλοφόρησε σε δεύτερη έκδοση επηυξημένη η μελέτη του Πανοσολογιωτάτου π. Κυρίλλου  Κωστοπούλου dr θεολογίας και Ιεροκήρυκος  της Ι.Μ.Πατρών που αφορά το  την αντικανονικότητα του «συνεύχεσθαι »  με αιρετικούς, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Συμπροσευχή».Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο βιβλία σε ένα καθώς οι σημειώσεις , οι επεξηγήσεις και κυρίως οι τεκμηριώσεις  πάνω σε  πατερικά κείμενα και κείμενα καταξιωμένων επιστημόνων θεολόγων και συγγραφέων δημιουργούν ένα δεύτερο βιβλίο που θεμελιώνει τις απόψεις του συγγραφέα .

  Πολυγραφότατος ο π. Κύριλλος γνωστός για τις στέρεες απόψεις του , προσηλωμένος αταλάντευτα  στους αυστηρούς κανόνες της ορθοδοξίας όπως θεσμοθετήθηκαν από τους πατέρες και τις Οικουμενικές συνόδους με επανειλημμένες και ανυποχώρητες  αναφορές στις διάφορες αιρέσεις –και δη στους καθολικούς όπως αυτοί αφορίστηκαν  την Κυριακή  24 Ιουλίου 1053 από τη σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως  υπό τον Μιχαήλ Κηρουλάριο .

  Η εργασία του π. Κυρίλλου  αποκτά ιδιαίτερη σημασία στις ημέρες μας καθώς  διαφαίνεται μία κάποια χαλάρωση στις σχέσεις της Ορθοδοξίας με τους Παπικούς ( για παράδειγμα η επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου, όπου είδαμε το ανεπίτρεπτο να προηγείται ο Πάπας και να ακολουθεί δίκην ακολούθου του μετά άλλων καρδιναλίων, ο Πατριάρχης .Η αιτιολογία ήτο ότι επρόκειτο για λόγους αβροφροσύνης και φιλοξενίας .Αλλά χωρεί αβροφροσύνη σε θέματα πίστεως ; )

  Ένας ακόμη λόγος που –κατά τη γνώμη μου –θα προκαλέσει συζητήσεις τόσο στους θεολογικούς κύκλους όσο και - περισσότερο-σε εμάς τους απλούς πιστούς  είναι η θέση του πανοσολογιωτάτου π. Κυρίλλου έναντι της Συνόδου του   Κολυμπαρίου (2016)- ψευδοσύνοδο την ονομάζει ο συγγραφεύς-εις την οποίαν όμως παρέστη ο Παναγιώτατος  Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ Βαρθολομαίος.

   Στις αναμφισβήτητες αρετές  της  γραφής του συγγραφέα είναι η καθαρότητα των απόψεων η απλή κατανοητή από τον απλό πιστό γλώσσα και η δομή της εργασίας , χωρισμένη σε ενότητες που διευκολύνουν την ανάγνωση-ενώ η αλληλουχία της σκέψης διατηρεί ωστόσο την αυτοτέλειά της, συγγραφική πείρα γαρ-  έστω και κατά κεφάλαιο αλλά και ο χαρισματικός τρόπος της γραφής που δημιουργεί μιαν αναγνωσματική άνεση. Εξ άλλου το θέμα ιδιαίτερα ενδιαφέρον προκαλεί τον αναγνώστη δεδομένου μιας ιδιαιτερότητας που υπάρχει στην Πάτρα όπου από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα υπάρχει ακμάζουσα  καθολική παροικία-Ναός, τελετές συναγελασμός εσχάτως δε και η λιτανεία της Αγίας Δωρεάς-  και όπου έχουν δημιουργηθεί κοινωνικές  σχέσεις –ίσως, ίσως –αν και ανεπίτρεπτο-και εξ αγχιστείας συγγένειες.

  Αναφερόμενος  στις  επί μέρους ενότητες ο σχολιαστής θα σημειώσει τις 6 ενότητες- κεφάλαια, όπου το εξόχως μεταξύ άλλων ενδιαφέρον « Η αίρεση ως αναίρεση της αληθείας», «η Συμπροσευχή με  αιρετικούς κατά  τους ιερούς κανόνες »,  «γάμος με αιρετικό» ( υπήρξαν κατά καιρούς, ίσως και υπάρχουν αν και το πρόβλημα λύθηκε - ή ψευδολύθηκε!- με τον πολίτικό γάμο) και το αναλλοίωτο και αιώνιο κύρος των κανόνων.    

  Εντυπωσιάζει η εκτεταμένη και πολυεπίπεδη βιβλιογραφία και η εργογραφία του συγγραφέα-γνωστή άλλωστε  σε όσους παρακολουθούμε τους αγώνες του ( πέραν της συγγραφής ,άρθρα, σημειώματα, κηρύγματα για την καθαρότητα της Ορθοδοξίας)

   Σίγουρα πρόκειται για απόκτημα κάθε Ορθόδοξης βιβλιοθήκης  και ως  τέτοια ανεπιφύλακτα τη συσταίνουμε 

Σταύρος Ιντζεγιάννης