ΣΩΤΗΡΗ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
-
Ποίηση
-
- ΟΛΙΚΗ
ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ -
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Τάδε Έφη» η
τελευταία – μέχρι στιγμή που ευχόμαστε να επακολουθήσουν πολλές ακόμη- ποιητική
συλλογή του Σωτήρη Νικολακόπουλου με
τίτλο «Ολική επαναφορά» τίτλος που σηματοδοτεί την προσπάθεια του ποιητή να αποτινάξει κάποια προσκόλληση
στο παρελθόν και η οποία εξουσιάζει σαν βαρύνουσα έμπνευση την ποίησή του.
Θα έλεγα πως αυτή η περιδιάβαση σε ότι έζησε –βιωματική γαρ η ποιητική του-
τον εξουσιάζει
–«Βράδιασε κλείνω πόρτες και παράθυρα / κάνω
ταμείο στη ζωή / Ολική επαναφορά/ ποιός είμαι τελικά/το τηλέφωνο σιώπησε ..Θα νόμιζε κανείς ότι ο ποιητής διακατέχεται από
μια εμονική προσκόλληση στο παρελθόν από
την οποία λείπει η τόσο απαραίτητη για
έναν νέο άνθρωπο και μάλιστα ποιητή η
ελπίδα- θα νόμιζε κανείς
αν
δεν υπήρχε ένας στίχος στο ίδιο χαρακτηριστικό της συλλογής όλης corpous που ανατρέπει την
προσπάθειά του να ξαναζήσει με την ίδια μελάγχολη διάθεση μια περασμένη
ζωή που νοσταλγεί : Γράφει στο τέλος του
ίδιου ποιήματος και δίνει το την αισιοδοξία
της ιδιοσυγκρασίας του «Δεν μ`
εγκατελειψε η ελπίδα/
και
επιμένω ακόμη πως μπορώ /
Συνδαιτημόνες και οι δυο στου ήλιου το
ξημερωμα /
ανατρέπουμε
τις συμπληγάδες /
Μια αισιόδοξη γραμμή /
γράφεται στο βάθος του Πατραϊκού τούτη την
ώρα/
πετάω το γκρίζο για πάντα
Το γκρίζο που αναδύεται από τα βάθη του σαν να
επιμένει να τον παγιδεύει με επαναφορά στην όλη του ποιητική διάθεση, με στίχους
όπως
«Ο τρόμος της ψυχής μου /
δοσμένος
σε παραλλαγές» σελ 21.
Και δεν είναι μόνο ο τρόμος. Γράφει η πιο
σωστά αποκαλύπτει μια και σε όλη τη
συλλογή υπάρχει μια εξομολογητική διάθεση ου παρασύρει και τον ανγνώστη στον
δικό του παρελθόντα χρόνο κόσμο
Ο φόβος επανέρχεται κατά κύματα
και μέσα μου φωλιάζει
αόρατος
εχθρός
βλέπω τους διπλανούς μου
φαντάσματα, σκιές…»Σελ 11 ο Φόβος
–
Βιωματική εμφανέστατα η ποίησή του –είναι
αυτή η ουσιώδης διαφορά από την ποίηση του γραφείου για τι το βίωμα υπογραμμίζει
τη ζωή. Είναι αληθινή. Είναι η
εξωτερίκευση του συναισθηματικού κόσμου που ζει και εκφραζει τον ποιητικό λόγο.
Χαρακτηριστικό ο –Χρόνος- σελ 15 όπου :
Τα
σημάδια εμφανή
σαν πουλί πιάστηκα και όλα είναι χθες.
Που είσαι άστρο της αυγής;
Κι αλλού πάλι αυτή η νοσταλγική του –ένας
παράξενος έρωτας κι αυτός διάθεση να επανέρχεται στη βιωματική μιας παρελθούσης χρονικά κατάστασης -
Στέγνωσαν
τα χρώματα /
και πέθανε το φως λίγο πριν το τέλος /
είναι η στιγμή/
να ζωγραφίσουμε την αλήθεια του Θεού..…..
Νυχτόβιος οραματιστής ανέφικτης πορείας
Τώρα συνήθισα/
ψάχνω για μια νέα ευκαιρία /
περιμένοντας
το αστέρι που θα με οδηγήσει..»
Η
αναπόληση το «χθες» υπάρχει στα
περισσότερα από τα 55 ποιήματα της
συλλογής «Ολική επαναφορά» του Σωτήρη Νικολακόπουλου που όμως έρχεται για τον προσεκτικό αναγνώστη, αυτόν
που έχει ποιητική παιδεία και μπορεί να ξεφεύγοντας από την επιφάνεια να εισχωρήσει στο βάθος
στης σκέψης του ποιητή , σε μια αντίθεση
με μια δυσδιάκριτη ενδόμυχη προσπάθεια να ξεφύγει από το δόκανο που ο
συναισθηματικός του κόσμος πλούσιος σε βιώματα και ευχάριστες – ίσως- καταστάσεις
τον κρατεί αιχμάλωτο στο…τότε !
Είναι μια άδηλη μα ωστόσο υπαρκτή σε στιγμές (χρυσής
φεγγοβολής – για να θυμηθούμε τον πρόλογο του Παλαμά στη «Φωτεινή Σάντρη» του
Ξενόπουλου – όπου ο λυρισμός
απογειώνεται λ.χ « ο Μύθος» σελ 41
Παλίρροια φωνή στην άμπωτη
ηλιακή φωτεινή ακτίνα άγγελε του φωτός
κάλλος
τη πρώτης γυναικός
/κυμάτων υπερήχων…..
ύψωσε τη θλίψη σου
υιέ του Αδάμ….
κι ακόμη
ήχοι πλάγιοι και άτεγκτοι
Το πυρ των οφθαλμών άναψε φωτιές …..
ο εν ημίν Θείος σπινθήρ`
μπορεί να νικήσει την απόλυτη σιωπή του
πνεύματος»
Χρειάζεται να υπογραμμίσει ο σχολιαστής την
εικονογραφία σε πλήρη διαύγεια και με
απόλυτη καθαρότητα γεμάτη χρώματα που ξαφνιάζει ευχάριστα
τον
αναγνώστη μεταφέροντας το ποιητικό πεδίο
με ένα διαφορετικό τόνο σε …φως αλλάζοντας τη όλη ανάγνωση σε ανοιχτούς –θα
έλεγα ορίζοντες της σκέψης. Η διάθεση
ανακάμπτει από το γκρίζο στο φωτεινό λευκό ή αλλού στο κόκκινο !
« Είμαστε παιδιά/
κι ήταν μια λεμονιά κοντή και μυρωδάτη /
ήτανε ελιές
και μουσμουλιές
ακόμα
μια ψιλή μουριά…»
Όλα σε μια πανδαισία χρωμάτων
« Μυριανθοστολισμένη απαλά ακουμπάς
το
μπλε της θάλασσάς σου/
όνειρα αγαπημένα…
Στεφάνι
του Μαγιού τα λιγοστά σου δέντρα
τα αλώνια σου λούζουνε βάλσαμου ευωδιές
τα
κύματά σου αφήνοντας στα πόδια σου
διαμάντια
πλήθος
πετράδια σου κεντούν ομορφιές….
αγριοπερίστερα σταλίζανε και γλάροι
τους χώρους ολόγυρά μου…»
Και
είναι ο ίδιος ο ποιητής που γράφει στη σελίδα 30
« Τα λουλούδια της καρδιάς μου χτυπήθηκαν απ`
τον άνεμο
Λιγόστεψε το φεγγάρι
το
δάσος αραίωσε
τραγουδούν τα μάτια μου στα παιχνίδια του
ανέμου
όμως έσπασαν οι χορδές…
και
η αντιστροφή.- χαρακτηριστικό κι αυτή της συλλογής
« Ολική επαναφορά» του Σωτήρη Νικολακόπουλου
…. Αλλά δεν έπεσε το δέντρο γης καρδιάς μου
!
Χωρισμένη τρεις ενότητες η όλη συλλογή «
Ολική επαναφορά» του Σωτήρη Νικολακόπουλου « Η ΕΠΟΧΉ ΜΑΣ –ΕΣΩΤΕΡΙΚΆ-1821-2021
μένει ωστόσο αρθρωμένη στην κεντρική της ιδέα όπου η αναπόληση-νοσταλγία του
χθες διακόπτεται με φωτεινά διαλείμματα και όπου μια αισιοδοξία–εκείνο το …θαρσείν χρη-
πασχίζει να αποδιώξει το γκρίζο αναζητώντας το σήμερα στο φωτεινό:
Να οργώνουμε τη γη φυτεύοντας ελπίδες
σε κάθε αυλακιά που ανοίγει το υνί
ανοίγει πιο πολύ το πνεύμα μας
ανοίγει το μυαλό μας…» Σελ 50.
Ελεύθερος ο στίχος διατηρεί μιαν εσωτερική αρμονία που βοηθά τη
ροη. Σύγχρονη ποίηση με ξεκάθαρους στοχασμούς χωρίς εξεζητημένους συμβολισμούς
και λεκτικούς ακροβατισμούς με υπερεαλιστικές αναφορές ή με διάθεση εντυπωσιασμού ως προς τη δομή όπου δεν υπάρχουν τετράστιχα αλλά μια συνεχής ροή .Μία νοηματική πληρότητα κρατά μια παραδοξότητα. Ενώ αναφέρεται στο χθες, ο αναγνώστης στοχάζεται διαβάζοντας το αύριο.
Και
ακριβώς γι αυτό αξίζει να το διαβάσετε
καθώς η αναφορά στο αύριο του καθενός
μας γίνεται με αναφορά στο χθες που σηματοδοτεί τον ρόλο που παίζει το παρελθόν
στην πορεία για το μέλλον .
Σταύρος
Ιντζεγιάννης
Αύγουστος
2021
:
