σχολιαζοντας ποίηση

 

Τρία ποιήματα για τις Αισθήσεις

Μαίρη Φλώρου

 

1.

Απολύτως βεβαία η Αφή
έδωσε χωρίς χρονοτριβή το πιστοποιητικό της.
Απώλεια. Τελεία.
Δευτερευόντως η Όραση θα μπορούσε
να κληθεί - επικουρικά βεβαίως- για ταυτοποίηση της γνωμάτευσης.
Οι λοιπές Αισθήσεις διατελούν εν αργία.
Διαρκείας μετά αναλόγων αποδοχών!

2.

Εκεί πάνω στους έξι μήνες
άρχισε η συμφιλίωση με τις Αισθήσεις.
Την Όραση και την Αφή ιδιαίτερα,
τις βασανιστικές…
Έτσι ακριβώς, όπως η συγκατοίκηση
χρειάζεται το χρόνο της.
Μήπως άλλωστε για μια αναγκαία συμπόρευση
δεν πρόκειται επί της ουσίας;

3.

Κοιμήθηκαν ύπνο βαθύ οι Αισθήσεις.
Και τα ένστικτα επίσης.
Ιδιαίτερα το βασικό.
Αυτό μια δόση βραδινής βαλεριάνας
το εξουδετέρωσε μερικώς,
γιατί τα όνειρα επισκέπτες μεταμεσονύκτιοι
το ξύπνησαν επαρκώς.

Η διαχρονική υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου που ζητεί να πιστοποιηθεί η ύπαρξη του, μέσα  από τα αδιαμφισβήτητα εχέγγυα της αφής συνεπικουρούμενης και από την όραση.

  «Ἐὰνμὴἴδωἐνταῖςχερσὶναὐτοῦτὸντύποντῶνἥλων, καὶβάλωτὸνδάκτυλόν μου εἰςτὸντύποντῶνἥλων, καὶβάλωτὴνχεῖρά μου εἰςτὴνπλευρὰναὐτοῦ, οὐμὴπιστεύσω»

(Κυριακή του Θωμά)

Η ποιήτρια βρίσκεται στη διαπάλη του «υπάρχω»ή «ζω» σε ενορατική κατάσταση. ‘Oπου υπάρχει εδώ, (προσωπική μου οπτική ) μια ευθεία αναφορά στους Γάλλους υπαρξιστές (Σαρτρ) που έθεσαν  ως έμβλημά τους την ύπαρξη η οποία ορίζεται  μέσω της αφής ως επικεφαλής των αισθήσεων και όχι μόνο η όραση και μόνης της αφήςπου εδώ «έδωσε  χωρίς  χρονοτριβή το  πιστοποιητικότης»

 Ο λαός μας λέει σε μια προέκταση υπαρξιακής ερμηνείας «τσίμπαμε να δω αν ζω ή αν ονειρεύομαι» που έρχεται να θέσει σε δεύτερη μοίρα τις άλλες  αισθήσεις.Για την ποιήτρια ο άνθρωπος δεν είναι ουσία αλλά μόνο απτή ύπαρξη εντελώς αντίθετη με τη χριστιανική άποψη, όπου η ύπαρξη πραγματώνεται μέσω του πνεύματος που αποτελεί το «κατ’ομοίωσιν».

     Παρ’ όλα αυτά  στο δεύτερο επτάστιχο παρατηρούμε  μια  διαλλακτική ως προς τη βιωματική κατάσταση του ανθρώπου όπου αναγκάζεται στη χρονική διάρκεια «εκεί πάνω στους έξη μήνες» να συμφιλιωθεί «σε μια αναγκαία συμπόρευση επί της ουσίας»Ομολογία μιας αποτυχημένης  απόπειρας να ερμηνευθεί η ζωή ως μία υπαρξιακή –απτή, δευτερευόντως και ορατήκατάσταση χωρίς κανένα πνευματικό υπόβαθρο άποψη,  η οποία μπορεί και να ερμηνευθεί ως αθεϊστικό ζητούμενο

Προσωπικά νομίζω ότι η ποιήτρια βρίσκεται σε μια αγωνία να επιβεβαιωθεί παλεύοντας μετα δαιμόνιάτης,έρμαιο της βαλεριάνας.  ( Οι καταπραϋντικές ιδιότητες της βαλεριάνας χρησιμεύουν για να καταπολεμηθεί το άγχος. Χρησιμοποιείται επίσης για την πρόκληση ύπνου, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα, αν και σε μερικούς οργανισμούς η πρόκληση ύπνου μπορεί να είναι ιδιαίτερα έντονη.Κυρίως, όμως, η βαλεριάνα έχει ιδιότητες που επηρεάζουν το κεντρικό νευρικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού –Wikipedia ),

η οποία –ακόμη και το βασικό ένστικτο « το εξουδετέρωσε μερικώς ….« γιατί τα όνειρα επισκέπτες μεταμεσονύκτιοιτο ξύπνησαν επαρκώς ».

Από μια εξπρεσιονιστική ποιητική άποψη τα τρία επτάστιχα της καςΜ.Φλώρουαρθρωμένα στον φιλοσοφικό  της στοχασμό μεταφράζουν σε στίχους μια οντολογική θεώρηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Μ`όλο που ο ελεύθερος στίχος της δίνει το δικαίωμα μιας ελεύθερης συνύπαρξης λέξεων και ποιητικής δομής η αρμονία μιας αισθητικής ήχων προσεκτικά επιλεγμένων αναδύεται, χαρακτηρίζοντας την ποιήτρια που «ποιεί» - «δημιουργεί»- θέτει ερωτήματα, ζητά απαντήσεις πορεύεται και συμπορεύεται με τον αναγνώστη της παρασύροντάς τον σε ερμηνευτικούς λαβυρίνθους που χαρακτηρίζουν την ουσία του κάθε στίχου.

Έχει ειπωθεί ότι η ποίηση δεν είναι για να την καταλαβαίνεις αλλά για να την αισθάνεσαι και ηκα Μαίρη Φλώρου το επιβεβαιώνει απόλυτα.

Σταύρος Ιντζεγιάννης