ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑς ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

 

 

                                                               ΚΑΘ ΟΔΟΝ

   ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 

  «  Να γράψετε πως περιμένετε τα Χριστούγεννα, μία σελίδα και κάτι το πολύ και να τη φέρετε αύριο. Προσέξετε να μη τη γράψει η μάνα σας ή ο πατέρας σας  

γιατί θα το καταλάβω».

 Πρέπει να ήταν τρίτη δημοτικού στην Άρτα.

    -Τα Χριστούγεννα τα περιμένω  με πολύ χαρά διότι θα φάμε  κουραμπιέδες και μελομακάρονα !

   Απόρησε η καλή μας η δασκάλα η Ναταλία. Θεός σ`χωρέστη κι ας μας είχε  κοκκινίσει και το τετράδιο και τα χέρια μας  με εκείνη την ευλογημένη βέργα που μας έμαθε γράμματα κι ας λένε οι νέες παιδαγωγικές μέθοδοι ότι θα κάνουν τα παιδιά να μισήσουν το σχολείο. ¨Όχι  μόνο δεν μισήσαμε τη δασκάλα μας αλλά το φέρετρό της το κουβαλήσαμε εμείς οι τέσσερις ) Ο γιος της , εγώ, ο Γιώργος και ο άλλος,  Γιώργος κι αυτός της τετράδας που τρώγαμε μαζί το ξύλο) Τι έκανα κυρία διαμαρτυρόμαστε; Ο ένας έκανε τη σκανταλιά και τους τέσσερις μας έδερνε!!!

     «Τα Χριστούγεννα τα περιμένω για τι θα φάμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα»

   Απόρησε η καλή μας η Ναταλία «Δηλαδή όλο τον άλλο χρόνο δεν τρώτε κουραμπιέδες;

  -Τρώμε αλλά  αυτοί οι κουραμπιέδες  των

 Χριστουγέννων είναι ευλογημένοι και πρέπει να τους πάμε στην εκκλησία να τους μοιράσει ο Παππά-Κώστας σε κάποια ορφανά.

   -Μπράβο. Αλλά ποιος σας είπε ότι αυτοί οι κουραμπιέδες  είναι ευλογημένοι;

    -Ο παππά-Κώστας κυρία!

     Ο Άγιος της γειτονιάς ο παππάς μας κι αν δεν είχε εκείνο το καταραμένο του κουσούρι να …βλαστημάει σίγουρα θα άγιαζε.

   Παλιός λιμενεργάτης στα νιάτα -στην Πρέβεζα- και μετά  χωροφύλακας , έχοντας συγχρωτισθεί λόγω της εργασίας του με   ανθρώπους του σχοινιού και του παλουκιού  κόλλησε αυτή τη συνήθεια που δυσκολευόταν να την κόψει. Μια μέρα μάλιστα παίζοντας τάβλι ( στο σπίτι μας , όχι σε καφενεία)  θύμωσε τόσο που έχασε  το  σίγουρο  διπλό που πήρε το τάβλι και το πέταξε έξω από ανοιχτό παράθυρο και στάθηκε τυχερός  που δεν περνούσε κάποιος  από κάτω να του έρθει στο κεφάλι. Κατά τα άλλα έκοβε το φαγητό των παιδιών του  για να ταϊσει τα ορφανά της γειτονιάς.

   Πήρε τα λεφτά από τον έρανο που είχε μαζέψει –σχεδόν ζητιανεύοντας πόρτα , πόρτα-για να πλακοστρώσει την εκκλησιά που είχαν  φθαρεί οι πλάκες  και αντί να φτιάσει το  έργο τα έδωσε  στη Κυρά  Φρόσω μια θεόφτωχη χήρα κατάκοιτη κι αυτή για να στείλει το μικρό Θανασάκη της τεσσάρων ετών στην Αθήνα  να κάνει μια εγχείρηση  καρδιάς γιατί αλλιώς θα πέθαινε.

 Άφρισαν και κόρωσαν  κάποιοι«φιλεύσπναχνοι».Πήγαν στον Δεσπότη «τρώει τα λεφτά της εκκλησίας και αντί να την πλακοστρώσει τα μοιράζει.

   Ανοιχτό μυαλό ο Σπυρίδων κάλεσε τον Παππά-Κώστα.

 

  -Τι να έκανα Δέσποτα. Να  άφηνα το παιδί να πεθάνει; Η εκκλησία λειτουργεί και με τα παλιά πλακάκια αλλά η καρδιά θέλει το γιατρό της

   - «Καλά έκανες τέκνο μου,αλλά βλέπεις έχω να κάνω  και με τους… ¨πλούσιους»!

   Του έβαλε  για να κλείσει τα στόματα , δήθεν δυο μήνες αργία και του πλήρωνε κρυφά το μισθό  (Θεόφτωχος κι ο Παππάς πώς να θρέψει την οικογένειά του) από τη Μητρόπολη  (Για την ιστορία να γράψω ότι τελικά την εκκλησία την πλακοστρώσανε με έξοδα του  κ Τάχου ενός μεγαλοκτηματία που κι αυτός ήταν το …χέρι του Θεού  σε όποιον είχε ανάγκη)

   Ερέθει ότι ο μισθός ο πολύς εν τοις ουρανοίς. Αλλά καμιά φορά  και επί της γης πληρώνεται από τον Κύριο.

  45 χρόνια μετά ο Θανασάκης της φτωχής της κυρά Φρόσως  καθηγητής  νεφρολογίας  στη Μασαχουσέτη έσωσε –με όλα τα έξοδα  δικά του-τον εγγονό του Παππά-Κώστα που κινδύνευε να πεθάνει!!!

   -Ώστε έτσι ας είπε ο Παππάς ; Να `ρθείτε να σας δώσω κι εγώ γλυκά να τα δώσετε του Παππά να τα μοιράσει εκεί που πρέπει.

  Σήμερα καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και τα περισσότερα σπίτια είναι γεμάτα από αγοραστούς κουραμπιέδες. μελομακάρονα, δίπλες , αναρωτιέμαι, αν ήταν πράγματι ευλογημένοι  οι κουραμπιέδες , εκείνη την εποχή που δεν είχαμε  τις ανέσεις που έχουμε σήμερα και που η εκκλησιά μας  είχε  κάτι λιωμένες  από τον καιρό πλάκες , που τα στασίδια ήταν με σαρακοφαγωμένο ξύλο ή είμαστε νέοι και είχαμε τις καρδιές μας ανοιχτές ώστε να δεχόμαστε τόσο απλόχερα την ευλογία του Κυρίου;

Σταύρος Ιντζεγιάννης