ΤΣΕΛΙΚΑ -ΩΡΑ ΚΑΛΉ-ΠΟΙΗΣΗ

 

1.      
       ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ Από τον  Σταύρο Ιντζεγιάννη

 

         ΩΡΑ ΚΑΛΗ

         ΠΟΙΗΣΗ

        ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΕΛΙΚΑ

   

    Πιστός στην κλασική ποιητική φόρμα με τη ρίμα που τον βοηθά στη διατύπωση της ποιητικής έμπνευσης, με νοηματική πληρότητα και καθαρότητα, και όπου η αρμονία και το μέτρο αποτελούν βασικά στοιχεία έκφρασης ο Δημήτρης Τσελίκας κυκλοφόρησε την ποιητική του συλλογή με τον χαρακτηριστικό τίτλο « Ώρα καλή».Τίτλος που παραπέμπει ευθέως σε ταξίδια.     

  Ταξίδια θαλασσινά που το ναυτικό του alter ego πραγματοποιεί άλλοτε μέσα από απωθημένες επιθυμίες με φανταστικά πλεούμενα και άλλοτε μέσα από τις προσωπικές του θαλασσινές εμπειρίες ή ακούσματα μια και ο ίδιος παραμένει πάντα ένας λάτρης της ναυτικής ζωής. Πολλώ δε μάλλον, που και ο ίδιος είναι ένας μικρός καπετάνιος  του προσωπικού του ψυχαγωγικού σκάφους. Ένας στεριανός (πολιτικός μηχανικός γαρ) που δεν μπορεί να κάνει χωρίς τον ναυτικό του σκούφο και τη νιτσεράδα.

   Έρωτας αθεράπευτος η θάλασσα καθώς ομολογούν όσοι λάτρεις των θαλασσινών ταξιδιών και πιο πολύ της ζωής των ναυτικών Άλλωστε η Ελλάδα για όσους  παραμένουμε πιστοί στα προγονικά οράματα ακόμη και των χαμένων –φευ – πατρίδων παραμένει η θάλασσα των ναυτικών Η πατρίδα των πέντε θαλασσών.

   Αυτές οι θάλασσες είναι που μας αλυσοδένουν άλλοτε μέσα από κύματα και λιμάνια του κόσμου κι άλλοτε στα μουράγια και τις δέστρες.

  45 ποιήματα ανθρωποκεντρικά κυρίως όπου διηγούνται ολοκληρωμένες ανθρώπινες ιστορίες. Ιστορίες ναυτικών που θαλασσοπνίγονται στα πέλαγα του κόσμου, περιγράφοντας άλλοτε τη σκληρή ζωή των ναυτικών και άλλοτε τη νοσταλγία της οικογένειας .

  Ο ίδιος εξομολογείται το περιεχόμενο και το σκοπό της συλλογής του :

Δε θα σας πω γι άγνωστες  χώρες μαγικές

Για καπετάνιους και αγάπες στα λιμάνια.

Ούτε για πόρνες και φιγούρες τραγικές

Για φώτα κόκκινα και βρώμικα ταβάνια                                                                          

 Κύριο στοιχείο στην  ποίηση του Δημήτρη Τσελίκα η περιγραφικότητα με την οποία διηγείται ιστορίες και  ζωντανεύει εικόνες και κυρίως  ανθρώπινες ψυχογραφικές καταστάσεις αυτών που ζουν την καθημερινότητά τους ή στο καράβι ή ξέμπαρκοι σε κάποιο λιμάνι Αυτό το ξέμπαρκοι είναι που περισσότερο δίνει μέσα από συγκινητικές ιστορίες το δέσιμο του ανθρώπου με τη θάλασσα.

 Στη μπίντα καθισμένος ο γέρο-ναύτης

Η πίπα του σβηστή  στο χέρι τρέμει.

Σε χρόνια μακρινά ο γλάρος κράχτης

του νόστου ξετυλίγει την ανέμη ( σελ 25)

Τη συλλογή  διατρέχει μια μελαγχολία. Μια αίσθηση νοσταλγίας που προσωποποιείται σε καπεταναίους , λοστρόμους και μούτσους και ακόμη στην οικογενειακή ζωή. Στη γυναίκα ή στην αγάπη που περιμένει - το αληθινό πρόσωπο της Ομηρικής Πηνελόπης- στο μουράγιο το γυρισμό.

Ρότα αλαργινή για το βοριά

 κι η αλετροπόδα δε ζυγώνει

πέτρα η ξενιτιά όταν νυχτώνει

 κάθεται στο στήθος σου βαριά

Χάση το φεγγάρι σκοτεινά

Απ` τον ουρανό πιο μαύρη  η σκέψη

πόσο ακόμα θα  σε καρτερέψει

μόνο στο κρεβάτι πάνω η γριά (σελ 61)

    Μικρές ανθρώπινες στιγμές  που η ποίηση ζηλεύει την πεζογραφία και ο στίχος κρατώντας πάντα τη ρίμα  και τη δομή διηγείται ολοκληρωμένες –και τόσο ανθρώπινες  ιστορίες που μέσα στις λίγες  ποιητικές γραμμές δίνουν με περιγραφική δεινότητα τον έρωτα, τον ανθρώπινο πόνο, την ελπίδα, την απαντοχή, το ξεγέλασμα . Τα όσα συγκροτούν τη ναυτική ζωή που αρχίζει τόσο παραστατικά

Κάρφωσες δυο παλιοτάβλες κι άρχισες ταξίδι

κι έβαλες  κι ένα ξύλο με πανί  ….

Πήρες για πλοίο τη ζωή με κάλμα και μπονάτσα

Ταξίδεμα  με ήσυχο καιρό…

Μα το ταξίδι που κινάς δε ξέρεις τι θα φέρει…

Νικάει να παλαίψει όποιος μπορεί…(σελ 88)                                                                                                                                       

  Μέσα από αυτές τις ιστορίες που τόσο ποιητικά μα και τόσο ανθρώπινα περιγράφει ο στίχος του ποιητή ο αναγνώστης παρακολουθεί το δράμα που ξετυλίγεται σε κάποιο ωκεανό με το καράβι να βουτά στα βάθη και να ξαναφαίνεται στο ιδιότυπο πάλεμα του ναυτικού με τον Ποσειδώνα που ζητάει τη λεία του σαν να θέλει να δείξει τη μυθική θεϊκιά  του δύναμη εναντία στους  θνητούς.

   Ένας  απόμαχος καπετάνιος ο Καπετάν–Σπύρος που για τρελό τον είχανε κι όμως στη μακρινή Ινδία έσωσε δέκα κι έχασε γυναίκα και παιδί  / η ιστορία του γεροναύτη Μάρκου που έριξε άγκυρα  και έδεσε το μπάρκο στο στερνό ταξίδι ,μάταια περιμένοντας να βρεί τη μικρούλα Ελένη που του είχε ορκιστεί ότι πιστή θα περιμενει  /  κείνος ο τόσο τραγικό στίχος  του παλικαριού που πάλευε με κύματα θεριά –κοιτώντας την παλιά  φωτογραφία  «όπου  εσύ και η Λενιώ σου γελαστοί» αλλά «Τη μία τρεχαντήρι  μες στο κύμα παρέα του γλάρου ο χορός Την άλλη προδομένο για το χρήμα - Αχάριστος ο άνθρωπος τι κρίμα-στο χώμα μνήμες , ξύλα ένας  σωρός»κι ακόμα η ιστορία  του ψαρά (σελ 75) όπου  Ψαράς  και δοιάκι μια γροθιά μην το τραβήξει στα βαθειά »

  Ξεχωρίζω για τη ν περιγραφική του δεινότητα που κορυφώνεται στο ποίημα  «Η καταιγίδα» που δίνει τόσο παραστατικά τα στοιχειά της φύσης και τελειώνει με μια αλήθεια.

               «Σήμερα πιο όμορφη η πλάση

                βγήκες απ` τη μάχη ζωντανός.

              Πως να σε πιστέψει ο στεριανός.

              Μύθος θα σου πει και θα γελάσει

     Ιστορίες απίστευτες για τους στεριανούς που όσο και να θέλουν δε μπορούν να μπουν  ούτε στη ψυχοσύνθεση εκείνων που βρίσκονται μεσοπέλαγα δίνοντας τη μάχη του ναυτικού με τη φύση αλλά και ούτε την αγωνία την ψυχική εκείνη φοβερή αγωνία του ανθρώπου προσμένει                                                                                                                                                                                                    στο λιμάνι.

    Οι ιστορίες  όχι μόνο αυτών που θαλασσοπνίγονται  αλλά και η αγωνία  εκείνων που περιμένουν νυχτόημερα γονατιστοί στα εικονίσματα ή ξάγρυπνοι κοιτάζοντας  στα βάθη του πελάγου να φάνει το καράβι ή το  καϊκι του ψαρά.

   «Μα η εικών ακούει σοβαρή και λυπημένη, ξέροντας πως δε θα επιστρέψει ο υιός που περιμένει» γράφει ο Καβάφης στo «Δέησις».

    Πατριδολάτρης ο Δημήτρης Τσελίκα αφιερώνει ένα από πιο χαρακτηριστικά του ποιήματα στον μπουρλοτιέρη και στους  αθάνατους του αγώνα της  ανεξαρτησίας.

Η συλλογή του Δημήτρη Τσελίκα  «Ώρα καλή» -Τελειώνουν άραγε ποτέ οι ιστορίες των ναυτικών μας ;- με μια συγκινητική και τόσο ρομαντική νουβέλα θα την έλεγα Την Καντηλίτσα –(το κομποδέσιμο των καραβόσχοινων .αλεποτρόδα)

     Μια μικρή παρατήρηση  ωστόσο η συλλογή είναι γεμάτη από ναυτικούς όρους. Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει ένα  γλωσσάρι που να εξηγεί «είμαστε ναυτικούς λαός μα αγνοούμε στοιχειωδώς τα θαλασσινά μας γονίδια. Καπόνι-σεντίνα-πλωριό- βατσιμάνι- νιτσεράδα –καντηλίτσα- μαντάρι- μπαλατσίνι –αλετροπόδα και τόσα άλλα.

  Η συλλογή σελίδες 105 –ποιήματα 44 είναι αφιερωμένη στον άγνωστο καθημερινό Έλληνα που μέσα από την πέτρα ,το ξύλο, τη  φλογέρα, την αρμύρα γέννησε  Αξίες και πολιτισμό .Προλογίζει ο καπετάν Γεώργιος Σπηλιώτης  θαλασσινός ποιητής    .                                                                                                                                            Όπως και να έχει η «Ώρα  καλή» του Δημήτρη  Τσελίκα είναι μια μεγάλη συμβολή στην άγνωστη ναυτική μας ιστορία και μαζί ένας ύμνος-ένα μνημείο- για τους  ναυτικούς μας Θα  ήταν χρήσιμο να διαβαστεί στα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά μας  να ερμηνεύουν σωστά τα γονίδια του Οδυσσέα που κουβαλάμε αιώνες τώρα μέσα μας

 

 

Σταύρος Ιντζεγιαννης

Πάτρα Δεκέμβρης -2019

 

 

 

 

 

 

 

  

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

 

Δημοσιεύτηκε 13th December 2019 από τον χρήστη stiv

 

0 

Προσθέστε ένα σχόλιο

2.   

DEC

4

 

Σχολιαζοντας θέατρο

 

 Πάνθεον από το θέατρο Ρεφενέ    

 

 HARVEY

    Ο καλύτερος μου φίλος

 

  Φορτωμένο με την πενταετή επιτυχία του στο “Broadway” και με βαριά ονόματα ερμηνευτών όπως ο  Τζέιμς Στιούαρτ ευτύχησε να έχει μια επιτυχημένη μεταφραστική και σκηνοθετική μεταφορά ( Θ .Σιδέρης- Γ.Γεωργακάκης)στην Ελληνική του εκδοχή από το θεατρικό σχήμα «Ρεφενέ» που κάνει έντονη τη παρουσία του στην πολιτιστική και δη τη  θεατρική ζωή της Πάτρας έχοντας ήδη συμπληρώσει 20 ολόκληρα χρόνια επιτυχιών που το καταξίωσαν και το καθιέρωσαν στο «σανίδι» της Πάτρας.

  Ιδιαίτερα υπογραμμίζω τη δυσκολία της διασκευής δεδομένου ότι άλλη η αίσθηση των λεπτών αποχρώσεων που έχει το αμερικανικό θεατρόφιλο κοινό ανάμεσα στο δράμα και το χιούμορ και άλλη το Ελληνικό. Το να επιτύχεις τη μεταφορά είναι άθλος! Ο Γιάννης Γεωργακάκης πέτυχε !

   Το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο της Μαίρης Τσέις απαντά στην Ελληνική επικαιρότητα των ημερών μας καθώς κινείται ανάμεσα στο είναι και το φαίνεσθε το φανταστικό και το ρεαλιστικό της κοινωνικής μας  ζωής χωρίς να απομακρύνεται  από τον παραλογισμό που κανοναρχεί τη ζωή μας από την πολιτική έως την οικονομική μας ζωή.

   Το έργο της Μαίρης Τσέις κινείται στα όρια της φαντασίωσης του Έλγουν (Αντώνης Παπαγεωργίου σε μια εκπληκτική ερμηνεία) πως ο καλύτερός του φίλος είναι ένα τεράστιο κουνέλι που υπογραμμίζει το εξωπραγματικό της υπόθεσης περιγράφοντας μια οικογένεια –ακόμη και μια κοινωνία- που ζει και κινείται μεταξύ λογικής και παράλογου προσπαθώντας να προσγειώσει εαυτούς και αλλήλους που αρχίζουν στην προσπάθειά τους να θεραπεύσουν τον Έλγουντ να υποβάλλονται και οι ίδιοι στην ανάγκη μιας ψυχοθεραπείας.

  Θυμίζει νομίζω καταπληκτικά την περίφημη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή « φρενοκομείον η Ελλάς».Ποιός τελικά από όλους μας χρειαζόμαστε ψυχίατρο ;

  Πολυπρόσωπο το έργο με τη εξαίρετη σκηνοθεσία του  Γεωργακάκη -που κατάφερε να κινήσει πειστικά - και απολαυστικά-τόσα πρόσωπα.

   Γνωστή πια και στυλοβάτης του «Ρεφενέ» η Κατερίνα Λειβαδά κερδίζει πάντα το αβίαστο χειροκρότημα παρασύροντας μαζί της και την εκρηκτική  Μυρτώ (Κων.Σομολακίδη) .

   Η κ Πέπη Γαλανοπούλου (Κα.Τσάμλέυ) και η ( κα Τζόνσον ) Μαρία Χονδρομάρα είχαν μια εμφάνιση που υπογράμμισε σωστά το φέρεσθε της κοινωνικής τάξης  η οποία ζει εν πολλοίς τον δικό της παραλογισμό μεταξύ φρενοβλάβειας και εγωκεντρισμού –αυτοπροβολής;

    Βετεράνοι πια, ερασιτέχνες – επαγγελματίες και οι δύο γιατροί Δρ Σάντερσον-Θ. Σιδέρης και Δρ Τσάμλευ-Θ Στεφανίδης) έχουν μαζί με τη σκηνική τους άνεση την πείρα και το μέτρο.

   Ο Δ. Αβραντινής ( Γουίλσον) από τους μόνιμους και πάντα επιτυχημένους των Ρεφενέ με την παρουσία του να ζωντανεύει τύπους. Πολύ καλή η Ελίνα Δημητριάδη (μις Κέλλυ) με τον Θ Γιαλυψό να ερμηνεύει θαυμάσια  τον τύπο του μετανάστη ταξιτζή. Έδωσε τον χιουμοριστικό τόνο που τόσο είχε και έχει ανάγκη ο αείποτε  Έλληνας .Η Ευδοκία Διαμαντοπούλου και η Λίλη Κουτρούκη  πολύ καλές στον Ρόλο της κας. Σοβενιέ  ενώ άνετη και δόκιμη παρουσία είχε η Ιωάννα Καραθανάση (κα.Γκαφνέυ)

  Η σκηνή ευτύχησε να έχει ενδυματολογικά  την κα Ελένη Αγγελοπούλου χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οι άλλοι συντελεστές υστέρησαν.

 Βροντερή η απουσία του «Άλμα Ζωής»που αρκέστηκε σε ένα τυπικό ευχαριστώ από  εκπρόσωπό τους, παρά το γεγονός ότι τα έσοδα θα διατίθεντο υπέρ των σκοπών του συλλόγου τους Ούτε το συμβούλιο. Τι να πει κανείς. Κρίμα ! 

 

Δημοσιεύτηκε 4th December 2019 από τον χρήστη stiv

 

0 

Προσθέστε ένα σχόλιο

3.   

DEC

3

 

βιβλιο- σχολιο

 

 

 

 

                           Σύντομο σχόλιο από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη

 

               ΟΛΥΜΠΙΑΣ  ΚΑΝΙΩΤΗ

              ΦΩΤΙΑΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ –Ποίηση

 

     Διαβάζοντας την ποιητική συλλογή της κ Ολυμπίας Κανιώτη –Φωτιάς κομμάτια-αναλογίζεσαι τον ρόλο που έπαιξε και παίζει η ποίηση για τον έλληνα.

  Τι είναι αυτό που από την εποχή του Ομήρου, της Σαπφώς, του Ανακρέοντα για να θυμηθούμε του  αρχαίους μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα με την παλαιά Αθηναϊκη σχολή - Σούτσος,  Ραγκαβής , Βασιλειάδης  και συνέχεια με τη Νέα Αθηναϊκή σχολή  Παλαμάς, Δροσίνης, Καμπάς, φτάνει μέχρι τις μέρες μας υπογραμμίζοντας ονόματα όπως  τον Σεφέρη, Ελύτη, Σικελιανό, Καρυωτάκη  και τους μοντέρνους  Αναγνωστάκη Σαχτούρη  και πιο προωθημένους  Εγγονόπουλο, Εμπειρίκο,  και τόσους άλλους.

  Έκανα αυτή την αναφορά για να υπογραμμίσω ότι ο λαός αυτός από την ιστορική του εμφάνιση ζει , πονά, αγωνίζεται, υπάρχει αγωνιά αλλά και ελπίζει πάντα μέσα από τα μουσική και τον στίχο. Ζει την υπαρξιακή του αγωνία με το όραμα ενός ήλιου απολογητική μιας στάσης ζωής που ψάχνει την ουσία στη διαπάλη του είναι με το φαίνεσθε.  

 

Γράφει η κ Κανιώτη:

Έμαθα να γελάω μέσα από κάθε πόνο.

Να ελπίζω για το καλύτερο στον χρόνο…

Έμαθα να αντιστέκομαι

 στα εμπόδια της ζωής μου

και στα λάθη της στιγμής μου 

 

Τη συλλογή της διατρέχει μια φιλοσοφική διάθεση που

εδράζεται στην υπαρξιακή αγωνία. Απότοκος των σπουδών της στη φιλοσοφία που περιτρέχει κάθε της σκέψη, οι ποιητικές ευαισθησίες της βρίσκουν καταφύγιο στο ιδιαίτερα πλούσιο λεκτικό της θησαυροφυλάκιο,  εικονοποιώντας αισθήματα σε βιωματικό –εξομολογητικό τόνο.

 

 Άπιαστες σκιές περικυκλώνουν

Σκοτεινά δωμάτια

Φιγούρες που τρομάζουν  και χτυπούν τα σκέψη

Κι ακόμη

Αιώνια η έκτιση ποινής στην κρίση της λογικής

 Εφιαλτικά τα σενάρια των χαμένων ευκαιριών

 

  Εξ άλλου όλη η συλλογή αν και χωρισμένη σε  8 ενότητες

Κοινωνικά θέματα ,” έννοιες -ερωτικά-Όνειρα-Μοναξιά- απουσία- φύση- Αισιοδοξία-χαϊκού - αντί επιλόγου” κινείται σε βιωματικό απολογητικό ζωής τόνο κάπως παράξενο για ένα νεαρό άτομο .*

   Ένας ακατάσχετος λυρισμός, καθαρά  ποιητικό γυναικείο  γνώρισμα,  που αφομοιώνει  την  ομορφιά του ονειρικού ή αισθητού κόσμου μετουσιώνοντας  το συναίσθημα σε αισθήματα που τελικά

 ωραιοποιούν τις κάποιες απαισιόδοξες  σκέψεις της .Το γκρίζο που συχνά αποτελεί τον καμβά της εικαστικής μορφοποίησης του στοχασμού της, γεμίζει φως .

 Σταγόνα  σταγόνα κυλούν τα δάκρυα

 Στην ατελείωτη βροχή της ψυχής μου

Με τα χέρια μου μαζεύω μία δροσοσταλίδα

και στη χαρίζω

 

Κι αλλού καθώς ο πλούσιος  συναισθηματικός της κόσμος  εκφράζεται ακουμπώντας σε εικόνες όπου διακρίνεται η επιθυμία να απαγκιστρωθεί από το δόκανο  μιας άδηλης ωστόσο υπαρκτής σε όλη τη συλλογή της διάθεσης περιχαρακωμένης  σε μια  μελάγχολη τάση, αναζητεί, στο φως, στον ήλιο,, στα ζωηρά χρώματα  την αισιοδοξία της

 

  Σκελετωμένα τα κλαδιά

Χέρια επαίτη που  λαχταρά ν` αγκαλιάσει το φως

να λουστεί τις χρυσές ανταύγειες στις δεντροστοιχίες.(69)

 

Ωστόσο η γενική εικόνα της ποιητικής συλλογής της κ. Ολυμπίας Κανιώτη  που φορτίζει συγκινησιακά βρίσκεται σ` αυτή την από καρδιάς παράθεση μύχιων αισθημάτων που συναντούν βιωματικά στοιχεία και  παρασύρουν τον αναγνώστη  συνοδοιπόρο στα συναισθήματά της.

 

Αθόρυβα βήματα προσπερνούν τους τύπους της καρδιάς

 στιγμές που χάνονται στην ομίχλη του χρόνου

 

Κι αλλού

Η μοναξιά, βροχή στάζει στην τρύπια  στέγη της ζωής.

Σφιχτή θηλιά δένει και στενεύει το  μυαλό …

 Ρυτίδα στο πρόσωπο της νιότης

Ράγισμα παγωμένου καθρέφτη(58)

 

ή                                                                                                                                 

πληγώνουν τα βήματα

Με  γυρίζουν στο χθες

 Ο χρόνος πως σκάλισε

θαμμένες πληγές

 

Σε ελεύθερο στίχο η συλλογή (κάποιες φορές ξαναγυρίζει όπως όλοι μας στη ρίμα που υπάρχει γονιδιακά στο υποσυνείδητό του έλληνα ) κρατάει μιαν αρμονία και ένα μέτρο που ντύνει τον λυρισμό της, δημιουργώντας  μουσικές νότες. Εντυπωσιάζει  η ικανότητά της  να εικονοπλάθει  αρκετές φορές το βιωματικό στοιχείο που γενικεύεται –μεταπηδά-στο ευρύτερο γίγνεσθαι της καθημερινότητας όλων μας. Μια στάση ζωής

σε διαρκεί αναζήτηση της ουσίας πίσω από τα φαινόμενα , πίσω από την ποιητική ωραιοποίηση  που  χαρακτηρίζει  -φευ- την ανθρώπινη καθημερινότητα

 

Σταύρος Ιντζεγιάννης

Πάτρα Δεκέμβρης 2019

sindzeyan@yahoo.gr

·        Of  the record.

Προσωπικά έχω αντίρρηση στον να χωρίζεται η ποιητική έκφραση σε ενότητες λ.χ έρωτας – φύση-όνειρα. κτλ. Κι αυτό γιατί στα ερωτικά συχνά ενυπάρχουν και κοινωνικά ή θέματα φυσιολατρίας .Εξ άλλου γιατί να φυλακίζεις ή να  προϊδεάζεις τον αναγνώστη  ότι αυτό που θα διαβάσει είναι ντε και καλά ερωτικό. Αυτός μπορεί να το διαβάσει σαν ονειρικό ή να το θεωρήσει της μοναξιάς.

   Να υπογραμμίσω βέβαια ότι αποτελούν  προσωπικές  σκέψεις  ενός συγγραφέα  που θητεύει την ανεικονική ζωγραφική.

Με την εκτίμησή μου

Σ.Ι

 

 

 

 

 

Δημοσιεύτηκε 3rd December 2019 από τον χρήστη stiv

 

0 

Προσθέστε ένα σχόλιο

4.   

DEC

1

 

βιβλιο-σχολιο

 

Προλογικό σημείωμα  από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη

 

       ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΥΚΟΠΟΥΛΟΥ

  

      ΑΝΕΥ  ΟΡΩΝ  ΚΑΙ  ΟΡΊΩΝ

       ΠΟΙΗΣΗ

  

   Έχοντας στο συγγραφικό της ενεργητικό την ιστορική έρευνα

(Σταυροφορίες-Οι Οικουμενικοί Σύνοδοι εν συντομία-)     που κυκλοφόρησαν σε ιδιωτική έκδοση κι ακόμη τη διδακτορική της μελέτη «Τα τουρκικά ήθη όπως περιγράφονται στα χρονικά της άλωσης»  η κ Σοφία Καυκοπούλου ξεδιπλώνει το πολύπλευρο και πολυεπίπεδο  πνευματικό της τάλαντο  ( ιστορικός ερευνητής -μουσικός –θεολόγος- ηθοποιός) παρουσιάζοντας  τον βαθύ  συναισθηματικό της κόσμο ο οποίος  εκφράζεται με την πρόσφατη ποιητική της συλλογή με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Άνευ όρων και ορίων». Τίτλος που σηματοδοτεί μια ευρεία γκάμα πνευματικής θεώρησης πέρα από συνθήκες και δεσμεύσεις, με μόνο γνώμονα την  αντικειμενική παρατήρηση,   χαρακτηριστικό του πνευματικού ανθρώπου που παρατηρεί, εμπνέεται, κρίνει, υπογραμμίζει τον αισθητό κόσμο   που περιβάλλει  συναισθηματικά την καθημερινότητά .

   Ποίηση ανάμεσα  στον απλό παραδοσιακό  εκφραστικό τρόπο που προσδιορίζει με σαφήνεια τη νοηματική πληρότητα :

 

 «Κόρη σεμνή από καλή γενιά  / μαθημένη στη γνώση της τέχνης / δοσμένη στο ωραίο με φρόνημα υψηλό  / πως οι βάρβαροι σε ποδοπατούν δίχως αισχύνη;»-Ελλάδα-

 

   Ωστόσο δεν απαρνείται τη σύγχρονη μορφή του ποιητικού λόγου που εκφράζεται με τον αυθορμητισμό της έμπνευσης όπως αυτός διαμορφώνεται με την προσωπική της ματιά που μεταπλάθει το αντικείμενο στη δική της οπτική. Στη δική της μεταγραφική φαντασία.

 

   Μπουκέτο πέτρινα λουλούδια / καταμεσής στο πέλαγο / φωλιές των γλάρων οι κορφέςτου / άνθη αιώνια σμιλεμένα ποτισμένα  με αλμυρό νερό /  κι αρμυρίκιο γiα λίπασμα. (Λίθινα άνθη)

  

  Ποιητής στην πληρότητα του όρου όχι μόνο για τον τρόπο της γραφής αλλά κυρίως  για τον συναισθηματικό της κόσμο που δονείται από έναν φυσιολατρισμό και δένεται αναπόσπαστα με τη γυναικεία της φύση τόσο γνωστή όσο και ευάλωτη στο ωραίο ,  που είναι και  ιδιαίτερο γνώρισμα του φύλου της.

 

  «Θυμάρι ρίγανη και βασιλικός / ζεστός ήλιος / κι ένα ομιλητικό τριζόνι. / Καλοκαίρινο απομεσήμερο στην ησυχία του χωριού  

 

   Υπάρχει  διάχυτη σε όλη τη συλλογή της μια  εικονοπλασία που μεταφέρει τον αναγνώστη από την ανάγνωση σε μια νοερή οπτική. Σε μεταφέρει στο δικό της αναγνωρισιακό  πεδίο  να ζήσεις την εικόνα. Τον κόσμο της ανάμεσα στο φαινόμενο και το είναι ,ανάμεσα στη φαντασία  που ωραιοποιεί και την πραγματικότητα. Που προσγειώνει .Να γίνεσαι ένα με το τοπίο….

 

  «Η καρδιά στο στήθος μου μέσα  / κι εσύ πίσω από το παράθυρο…»…(Στο χωριό)

 

      Δε θα μπορούσε σε έναν τόσο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο να μην έχει θέση ο έρωτας. Ο έρωτας στην ιδανική του μορφή καθώς τον στιχουργεί πλημυρισμένο  από την ομορφιά της αιώνιας αναζήτησης του ενός για τον άλλο, στο εξαίσιο

ποίημά της με τίτλο « Έρωτας»

 

  Γράφει «Στη γαλαζοπράσινη θάλασσα των ματιών σου /  μια φλόγα  γεννιέται και φουντώνει….  Κι εγώ  μικρή σταγόνα  στη θάλασσά σου  / να ταξιδεύω με τα κύματα…»

  

   Ξεχωρίζω το ποίημά της «Ωδή στη μάνα »  Τόσο αληθινό  και σε μια τόσο δυνατή ποιητική έκφραση που σε γυρίζει νοσταλγό στην αγκαλιά μιας μάνας που  ζει μέσα σου αιώνια  ακατάλυτη παρουσία .  

 

    Γράφει : Η μάνα που πόνεσε και τα σωθικά της σκίστηκαν στη γέννα /και μόλις  το είδε ξέχασε με  μια τον πόνο..

 Η μάνα που στο σταυρό από κάτω έκλαψε / κι ένοιωσε την ψυχή της να διαλύεται…»

 

     Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφέρω ένα  διαμαντάκι της!

 Νύχτα με  βροχή

 Σιωπή

 Και οι βαρυεστημένες  σταγόνες της βροχή

Κυλούν στην άβυσσο.

Σιωπή

Διαδέχονται τις λαλίστατες  αδερφές τους

 Τις σταγόνες της καταιγίδας που μόλις σταμάτησε

Κι όμως σιωπή

 Όλο και καμιά ξεχασμένη σταγόνα

Πέφτει ξέπνοα από τα ακροκέραμα

   Σιωπή

 Σε λίγο θα  ημερώσει.

Θα στεγνώσει ο ήλιος τη βροχή

Αλλά κάποιες μικρές σταγόνες βρέχουν τα μάγουλά της

Ποιος ήλιος  άραγε θα στεγνώσει αυτή τη βροχή;

Όχι άλλη σιωπή

 

  To γεγονός ότι  είναι μουσικός αποτελεί μια πολύτιμη πρόσθετη πανοπλία στην πνευματική της φαρέτρα καθώς γονιδιακά διαθέτει την  αίσθηση της αρμονίας και του ρυθμού    βασικά στοιχεία του ποιητικού λόγου.

  Έτσι όχι μόνο  η ποίησή της αποκτά ένα πρόσθετο βάρος αλλά και γεννά την προσδοκία για το επόμενο ποιητικό της βήμα που ευχόμεθα να απολαύσουμε σύντομα 

 

Σταύρος Ιντζεγιάννης

Πάτρα-Νοέμβρης 2019 

 

 

 

 

 

 

Δημοσιεύτηκε 1st December 2019 από τον χρήστη stiv

 

0 

Προσθέστε ένα σχόλιο

5.