σχόλιο στις ποιητικές συλλογές Ζαφειρατου

 

                    ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ

 

ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΊ.

ΓΙΩΡΓΟΣ  ΖΑΦΕΙΡΑΤΟς

 

  Κεφαλλονίτες αεί ποιητές , ο Γιώργος Ζαφειράτος κάτι παραπάνω .Την άποψη  την επιβεβαιώνει η ποίηση του Γιώργου Ζαφειράτου για τον οποίο πρέπει να συμπληρώσω και το αεί έφηβος

  Έξη χρόνια , έξη συλλογές και έχω ήδη άλλες τόσες –ίσως και περισσότερες-χάνω τον αριθμό .Ο άνθρωπος γεννήθηκε  για να τραγουδά, να ψέλνει, να ποιεί. Τουτέστιν να γράφει ποίηση ερμηνεύοντας τη λέξη δημιουργός. Γιατί ο Γιώργος Ζαφειράτος δεν είναι ποιητής. Είναι δημιουργός .

   Τον εμπνέουν το κάθε τι της δημιουργίας από μια

« βαρκούλα σε μιαν άκρη ξεχασμένη» μέχρι «ένας αητός περήφανος με νάζι και καμάρι»  (Τριαντάφυλλα κι αγκάθια) μέχρι τα σατιρικά που σα γνήσιος Κεφαλλονίτης  τα υπηρετεί χωρίς να χαρίζεται- καλοπροαίρετα πάντα- σε φίλους και γνωστούς «δε σου μοιασα βλακόμουτρο / ποτέ δεν έκλεψα εγώ /δεν είναι μες στο αίμα μου /μήπως χρειάζεσαι γιατρό»

  Βέβαια μέσα σ` αυτόν τον ποταμό από στίχους  άλλους αφιερωμένους –συχνά σε συγγενείς και φίλους-δε δυσκολεύεσαι να δεις τον άνθρωπο με τις ευαισθησίες του, με την αίσθηση του μετρικού τόνου μέσα του και την παρατηρητικότητά του.

  Γράφει στη συλλογή «Κήπος χρωμάτων»  που είναι και η πιο μελωδική – θα έλεγα τρυφερή .  «Μέθυσε η καρδιά  απ το κελάηδημα του σπίνου/ κι απ του κήπου τη γωνιά την ευωδιά του κρίνου»  

 Εδώ 55 ποιήματα σε ένα λυρικό μοτίβο με όλες τις  αντιρρήσεις  που μπορεί να έχει ο σχολιαστής  για το ότι ανακατέβει λυρισμό , τρυφεράδα , θέματα της καρδιάς  φυσιολατρισμό-  με τη σάτιρα που του κατεβάζει το επίπεδο στην ίδια συλλογή .Γιατί;

 Παρ` όλα αυτά, προσωπικά, πιστεύω πω είναι από τις  πιο καλές του συλλογές Να για του λόγου το αληθές:

Άγγελε πάρε στα φτερά σου /την παιδική αγνή ψυχή μου/Αγκάλιασέ με στοργικά/ γίνε προστάτης και σκεπή μου..»

  Το 2018 ξεχειλίζοντας  από ευαισθησία γράφει « τα φτερά της νιότης»όπου ο κάθε στίχος  είναι μια αποκάλυψη λυρισμού  και ψυχικής ανάτασης. « ανθός τα ξέπλεκα μαλλιά/ κι η βλεφαρίδα χάρη /ζεστή την βαρυχειμωνιά , δροσιά τον αλωνάρη…»

 Δεν είναι να απορείς πως τόσο απόθεμα  αγάπης μετουσιώνεται σε στίχους. Γνήσιος πνευματικός άνθρωπος από τους λίγους που απόμειναν να γεμίζουν ανθρωπιά και τρυφεράδα τον  μικρό μας περίγυρο συγκινείται από το κάθε τι που υπάρχει γύρω του και ο εσωτερικός του κόσμος  στέκει θαυμάζει και υμνεί. « αν σε κήπους ανθισμένους  πλανηθείς χαρά μου απόψε/και τις έγνοιες τους καημούς προσπαθείς να θυμηθείς/ τα ακριβότερα λουλούδια πάρε διάλεξε και κόψε/περιμένω να τα φέρεις μοναχά μην πληγωθείς» κι ακόμη ο αθεράπευτα ερωτικός Κεφαλλονίτης γνήσιο παιδί αυτού του παράξενου τόπου των ποιητών γράφει παιζογελώντας Στη σελ 44.

 «Σαϊτες τα ματακια σου ρόδινα τα χειλάκια σου /τα ματάκια σαϊτιές τα χειλάκια  λιχουδιές .

  Είναι δύσκολο να κρίνεις ή έστω να σχολιάσεις κάποιες συλλογές που έρχονται  μαζεμένες

Ξεχωρίζω για την ιδιαιτερότητα του ένα πεζό αφιέρωμα στον Αλέκο Αινιάν τον γνήσιο χορωδό , όπου κάποια ξεσπάσματα συγκινούν για τι είναι γραμμένα de profoundis.

Εξ άλλου μαέστρος ο ίδιος  την αισθάνεται σαν τρόπο ζωής. Σαν φως και οδηγό , σαν ζείδωρο ύδωρ. Γράφει : Χορωδία μου λαχτάρα μου-χορωδία μου αστείρευτη πηγή  της χαράς και της λύπης-χορωδία μου αστρο φωτεινό, ανταριασμένε ουρανέ, μάγισσα-χορωδία μου ανάσα μου πολυαγαπημένη-  χορωδία μου μαγεμένη Ανατολή- χορωδία μου ατίθασο αίμα των προγόνων μου.

Σε τραγούδησα σε όλα μου τα δύσκολα χρόνια και περίμενα πότε ν ανθίσεις .Σ έψαχνα  στην ηχώ που `βγαινε από την ανασα μου….»

 Μόλις δυο χρόνια πριν το 2019 η αγωνία του για τον άνθρωπο, για τον αισθητό κόσμο γύρω του, για τη ζωή με τις ποικίλες εκφάνσεις της, ξεσπάει στον αγαπημένο του τρόπο, τον μόνο που τον εκφράζει τόσο ζωντανά, τόσο απόλυτα που λες και γεννήθηκε γι αυτό .Γίνεται σκοπός και τρόπος ζωής. Γιατί ναι ο   Γιώργος Ζαφειράτος γεννήθηκε ποιητής. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις τον άνθρωπο που συγκινείται από ένα τριαντάφυλλο, μια Δύση, ένα γλυκοχάραμα μα πιο πολύ

 από την ίδια τη ζωή. Από όλα αυτά τα οποία μοιάζουν ασήμαντα  για άλλους που περνούν δίπλα τους  χωρίς να τα προσέξουν « Ένα κυπαρίσσι γέρνει, προς το χώμα και βογγάει /Βλέπει να τελειώνει ο χρόνος, το αισθάνεται πονάει ..

 Ανθρωποκεντρική στο σύνολό της η ποιητική του διαδρομή με αξιοπρόσεκτο ότι τοποθετεί τον άνθρωπο μέσα στη φύση ως μέρος της  και όχι ανεξάρτητα από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και κινείται. Αυτό τον παρακινεί ως χρέος του- όχι ως χρέος του , λάθος –αλλά ως μέρος της αγάπης του. Γι αυτό άλλωστε και οι πολλές αφιερώσεις που κοσμούν τα όσα κατά καιρούς ποιητικά του κείμενα.

  Χαρακτηριστικό επίσης που το υπογραμμίζω  θαυμάζοντάς τον η αισιοδοξία του. Σε μια ηλικία που πολλοί έχουμε καταθέσει τα όπλα –εδώ την πένα όπλο του πνευματικού ανθρώπου- αυτός εξακολουθεί να βρίσκεται στις πρώτες γραμμές .Εύγε αεί ποιητή μου !

Σταύρος Ιντζεγιάννης

  

 

 

 

 

ΣΧΌΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Λ.ΜΑΡΓΑΡΊΤΗ

 

Σχόλιο από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη

 

       ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

      ΔΟΚΙΜΙΑ

      ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ 

  

Κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό η συλλογή δοκιμίων –άρθρων του επιτίμου δικηγόρου- λογοτέχνη ( πεζογράφου, ποιητή, δοκιμιογράφου) –τ. προέδρου πολυτέκνων και επί σειρά ετών μέχρι σήμερα προέδρου της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν/Δ Ελλάδος Λεωνίδα Μαργαρίτη, τέως αιρετού Νομαρχιακού   και Δημοτικού συμβούλου με  γόνιμη και πολυεπίπεδη παρουσία στην πνευματική- κοινωνική- πολιτιστική  ζωή της πόλης και του νομού γενικότερα .Θα έλεγα  η  σωστή ερμηνεία του «ενεργός Πολίτης»

  Ένα από τα πλέον υπεύθυνα είδη της γραμματείας μας το δοκίμιο που φέρει στη σφραγίδα του μεγάλα ονόματα όπως Αιμ. Χουρμούζιος , Γ. Θεοτοκάς, Τερζάκης, Ι.Μ .Παναγιωτόπουλος, Κων. Τσάτσος κ.α πολλοί από αυτούς που πρόλαβε η γενιά μου να διαβάσει-να φωτιστεί.

   Ακολουθώντας τα βήματά τους ο Λεωνίδας Μαργαρίτης θητεύει στο δύσκολο όσο και υπεύθυνο αυτό είδος της γραμματείας μας, επικουρούμενος από τη νομική του κατάρτιση  που τον βοηθά στην τεκμηρίωση των απόψεών του.

  Πράγματι δύο  από κύρια χαρακτηριστικά των απόψεών του είναι η πλήρης και παντιότροπη τεκμηρίωση που δεν αφήνει κενά και το θάρρος, η τόλμη θα έλεγα, να εκφράσει την άποψή του ενάντια σε ταγούς της πολιτικής και  θρησκευτικής μας ζωής και θεσμοθετημένων απόψεων. Αυτό συνεπάγεται πλήρη γνώση του προβλήματος,  ιδίως αυτών που επί σειράν ετών ταλανίζουν την καθ` ημέρα ζωή μας.

   Στις αρετές του δοκιμίου ως μέρος της γραμματείας μας -και στο οποίο ο Λεωνίδας Μαργαρίτης μένει επιτυχημένα πιστός- είναι ότι δημιουργεί ερεθίσματα για συζήτηση. Πράγματι αυτό που κάνει τον αναγνώστη να γυρίζει και να ξαναγυρίζει τη σελίδα που διάβασε σε έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό του και τις δικές του απόψεις είναι το γεγονός ότι το πρόβλημα –το θέμα- το συμβάν- ερευνάται σε βάθος και από κάθε άποψη προβάλλοντας ακόμη και τις περί του αντιθέτου απόψεις .Έτσι ο αναγνώστης έχει άμεση πρόσβαση στη θέση και την άρνηση και την παρέμβαση του δοκιμιογράφου- αρθρογράφου.

  Ξεχωρίζουν από τα 45- αν μετρώ καλά - θέματα που απασχολούν την γραφή του, τα έχοντα σχέση με τη θρησκεία ( ταυτότητες, εκλογή επισκόπων, ο όρκος, ειδωλολατρία- σιμωνία, μάθημα των θρησκευτικών, η αγαμία του κλήρου κ.α)   πράγμα που υπογραμμίζει τον σοβαρό ρόλο που παίζει γι αυτόν η θρησκεία στη ζωή μας και ο τρόπος με τον οποίο ο Ορθόδοξος –θρησκευόμενος αντιμετωπίζεται από τους ταγούς της ή μετέχει εκών-άκων  στα λειτουργικά της. Ομολογώ ότι χρειάζεται περίσσευμα πίστης αλλά και θάρρος για να βάλλεις τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. π.χ το Συναινετικό διαζύγιο πολιτείας – εκκλησίας θέμα  δεκαετιών και κομματικών αντεγκλήσεων-  κάτι που θα βγάλει πολλή κουβέντα!!!  

   Ξεχωρίζω-αλλά ποιο να ξεχωρίσεις πρώτο ή δεύτερο – η αποποινικοποίηση των ναρκωτικών  αμφιλεγόμενο θέμα που θα προκαλέσει συζητήσεις , δεδομένου του ρίσκου–το αναλαμβάνω την ευθύνη (έχει διαφορά ή ατομική από την πολιτική ευθύνη ;) το «όρκος και θρησκευτική ελευθερία» πρόβλημα που ο κ. Μαργαρίτης το εξετάζει από τη νομική αλλά και τη θρησκευτική του πλευρά κι ακόμη ένα από τα δοκίμια του το «Κοινωνία γενικής υποκρισίας» όπου τίθεται επί τάπητος το γε νυν έχων ή μάλλον το…κρατούν .Στα πέραν των στενών μας ορίων μας  «Η Αμερική ο νέος Ισραήλ» που δείχνει το εύρος της σκέψης του σε θέματ διεθνούς ενδιαφέροντος κ.α.

  Γενικότερα από την άποψη της γραφής το ύφος του το οποίο ξεφεύγοντας από το στενά συχνά  επιστημονικό-νομικό γίνεται   προσιτό στον απλό αναγνώστη με την καθαρότητα της σκέψης και το προτέρημα  να υπεισέρχεται στο βάθος ώστε να φωτίζει από κάθε πλευρά δίνοντας  στον αναγνώστη την ευχέρεια να μπει στη συζήτηση και ό ίδιος.

   Θα έλεγα ότι η μεγάλη του αρετή είναι η απόλυτη –νομικά, συνειδησιακά, κοινωνικά ,πολιτιστικά και πολιτικά-τεκμηρίωση και ακόμη πιο σπουδαίο το ότι δεν αρκείται σε επισημάνσεις αλλά καταθέτει προτάσεις λ.χ Αναγκαία η δια βίου εκπαίδευση όπου: Θεωρούμε συνεπώς πως η διαδικασία της δια βίου εκπαίδευσης χρειάζεται να αποτελέσει πεδίο εθνικού σχεδιασμού. Κι ακόμη ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τη Δημοκρατική μας ζωή : Αναγκαία η θεσμοθετημένη  λειτουργία των κομμάτων όπου η πρόταση: Να υπάρχει  απαγόρευση με συνέπειες για τους εγγεγραμμένους σε περισσότερα του ενός κόμματα όπως επίσης και σε περισσότερε της μιας του ιδίου κόμματος. Οι διπλοεγγραφές να αποτελέσουν λόγο οριστικής διαγραφής !!!

  Πιστεύω πως είναι ένα βιβλίο εργαλείο σκέψης και προβληματισμού  που θα συζητηθεί πολύ και ακόμη από αυτά που την κάθε τους  σελίδα  τη συζητάς με τους άλλους  αλλά και με τον εαυτό σου και  αυτό σε τελευταία ανάλυση είναι η αξία  ενός βιβλίου.

Πάτρα Ιούνιος 2021.